Onze nieuwe levensstijl vroeg vanmorgen gelijk al de nodige overwegingen. Het ontbijt, inbegrepen bij de hostel, bestond uit heel basic toast, jam, boter, appelsap, cornflakes met chocola en koffie of thee. We gaan proberen om suiker te blijven vermijden. Dat wordt nog wel wat. Met 2 koppen oploskoffie en 4 toastboterhammen met boter, hebben we een bodem gelegd. Ging prima trouwens. Er was ook geen keus, want in verband met Pasen zit alles dicht.
Met de metro zijn we naar Matosinhos gegaan. Daar zijn we gestart. Heel mooi langs het strand over houten vlonderpaden. Een strak blauwe lucht en mooie kuststrook. We zijn nog in de Nederlandse modus. Lange broeken, t shirt met lange mouwen en mijn jack aan. Na een kwartier liep het zweet me in straaltjes over de rug. Ik heb geen afritsbroek. Mijn ervaring is dat je deze op de Camino ook bijna niet nodig bent in deze tijd van het jaar. Het is meestal koud. Ik had bij de kringloop nog een kort gymbroekje gehaald voor €1,00. Hij weegt niets en toch handig om even mee te nemen. Imnmidels kleed ik me overal uit, zwem overal, met of zonder kleren. Het maakt me niets meer uit. Dus midden op de promenade me naar omgekleed in korte broek en een t shirt. Het pad is prachtig en glooiend loopt deze langs de kust. Hotels, zomerhuisjes, maar ook een raffinaderij komen we tegen. We komen moeizaam opgang. Schoenen te strak, banden niet goed, zonnenbrandcreme op de blote armen en benen. Elk kwartier is er wel een reden om de rugzak af te doen.
Om 12 uur nemen we ergens een kop koffie. De rekening is €2,40. Voor een cappuccino en een koffie. Oké, de koffie is een mini bakje, maar heel sterk volgens MijnMaatje. Dan lopen we ineens met twee vrouwen op. Twee zusters. De een woont in Nieuw Zeeland en de ander in Zuid Afrika. Deze heeft vorig jaar de Camino Frances gelopen. Nu loopt ze met haar beide zussen, de zus die op de Fillepijnen woont, komt vandaag in Villa do Condo. Hun ouders komen ook. Gaande weg het gesprek, terwijl ik met de ene zus loop, kom ik er achter dat deze in de ' Ban' zit. Dat betekent dat ze Zuid Afrika niet in mag. Ze heeft twee jaar terug, toen ze op bezoek bij haar ouders was, te lang zonder viseum (Zuid Afrika is haar geboorteland nota bene) in Zuid Afrika geweest. Haar moeder was ziek en ze heeft gezorgd dat haar ouders in een bejaardentehuis kwamen. Toen ze terug ging naar haar man, werd ze bij de grens aangehouden. Haar ouders komen nu ook naar Portugal. Dit moet een reünie worden. Het is maar de vraag of ze ouders weer zou kunnen zien. Ze zijn 80 en 85. Mensen van de dag. Ze is bang dat moeder haar niet meer zal herkennen al ze nog langer wacht. Deze is dementerend. Ik vind het ook nogal wat om twee zulke oude mensen van in de 80 naar Portugal te laten vliegen. Wat een drama achter dit verhaal. De vrouw was erg zwaar. Had het erg warm. Ik zag dat ze het eigenlijk niet trok. Ze moesten ook tot Villa do Condo. Door zo met elkaar op te lopen leid dit je af van al,je eigen gedoe. Dat benoemde ik ook naar haar. Ze was inderdaad blij met afleiding, maar het het wel helemaal gehad. Ze vroeg zich af of ze dit wel een weekje kon volhouden. Op een gegeven moment zei ze:" Daar begrijp je toch niets van met zo'n klein lijfje." Ze moest eens weten.
En eindelijk kwam Villa do Condo inzicht. Een mooie herberg municipal. Hilarisch, de politie liet ons binnen en schreef ons in. Niet te geloven.
We hebben zelf eten gemaakt. Je kon ook ergens eten voor €5,00 per persoon. Maar er was een mooie keuken en we hebben nu ook gelijk het ontbijt geregeld. Het menu van vandaag is salade met kikkererwten en twee eieren, yoghurt met aarbeien en thee met munt uit het kruidentuintje van de herberg met een stukje pure chocola. Prima toch? Ik zit nu nog helemaal vol. Er morgenvroeg weer een portie yoghurt met de rest van de aardbeien. Ik heb ook nog wat eigengemaakt notenbrood bij me. Moet morgen op. Zitten een conserveringsmiddelen in en zonder koelkast weet ik niet hoelang dit goed gast. Samen met een banaan, wortels, noten en een restje paprika komen we de dag wel door. MijnMaatje heeft weer de tijd van zijn leven. Het praten met alle pelgrims vind hij geweldig. Anders vraagt hij steeds wanneer ik klaar ben met schrijven. Hij staat nu voor me op zijn oefeningen voor zijn scheenbenen te doen. Onder grote hilariteit van de andere pelgrims. Het is ook wel koddig. Hij kanalles altijd goed, maar erg lenig is hij beslist niet.
Maar goed ik ben nu klaar. Genoeg voor vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten