De negende dag van Arcade naar La Portela Barros 24 km en 36.950 stappen

Deze ochtend trok ik de spreuk "Vandaag ben ik dankbaar" . Dat lijkt me een mooie spreuk voor deze weer zonnige dag. Geen speciaal blog, maar gewoon dankbaar. Voor de zon, de Camino, voor gewoon alles. Door de druk van de dagelijkse dingen denk niet elke dag zo na over het begrip dankbaarheid. Maar vandaag, als we voor de negende dag op rij ons in de zon mogen koesteren, is dankbaar zijn voor zoveel mooie dagen prima. MijnMaatje wilde een poging doen om de pret te bederven, door te zeggen dat we nu nog wel 14 dagen regen kunnen hebben. Maar deze dagen hebben we maar mooi gehad. 

In de herberg lag nog toast met zelfs twee plakjes kaas. Dankbaar hebben we daar maar gebruik van  gemaakt. Dan vangen we de tocht weer aan. We lopen in de zon met koude oren en ijskoude vingers. Inmiddels weten we dat na 10 uur het lekker warm is.

We lopen langs een mooi stroomdal. Dankzij Holger, die ons de route wees. Het stond in zijn Duitse boek. Een prachtig klein riviertje. Mooie groene bossen en fijn gezelschap. Ook iets om dankbaar voor te zijn. Dat we in de gelegenheid zijn om dit te doen. Dat we zo gezond zijn, geen problemen met voeten of blaren. We treffen veel jongen Duitse mensen aan. Ze slepen zich voort met allerlei gedoe. Knieën, maar ook blaren die niet om aan te zien zijn. Maar ook veel Portugezen, voor wie het nu de derde dag is. Ze hebben een lang weekend met feestdagen. En dan pakken ze 5 dagen Camino. Gied voor je CV in Spanje en Portugal. Maar allerlei incourante lijven slepen zich voort. Niet oude mensen, maar het gaat om jonge mensen.   Dan mag je toch dankbaar zijn met een lijf, die dit mogelijk maakt. 

We komen rond de middag in Pontevedra. een mooi stadje. We hebben alleen nog wat yoghurtjes. Hier is supermarkt. We kopen van alles. Yoghurt, eieren, brood, enze. We zijnelk wel twee kilo zwaarder. De volgende herberg ligt in de middle of know way, dus extra fourage is nodig. Op een bankje midden in de stad gaan we eerst eens uitgebreid picknicken. In het zonnetje. Eerst maken we de spagettie die we nog hadden van gisteren een lekkere salade. Paprika, sla, feta, mmm. MijnMaatje snijdt alles in kleine stukjes. Ik houd de beide zakjes open en zo hebben we een lekkere salade. In de zon bij een fontein met spelende kindjes. Het leven is goed. Dan nemen we een yoghurtje met banaan toe. 

Na de lunch lopen we relaxt de laatste 11 km. We hebben gereserveerd. Dus tijd genoeg. Dan twee uur belanden we in de herberg, met een zeer vriendelijk herbergier. Deze man blijkt ook te koken dus alle spullen blijken niet nodig. En hoe kam hij het weten, elke alvond vraagt hij mensen te helpen. Dus wie staat er weer in de keuken..... maar ik doe het graag en je raakt aan de praat met mensen. Zijn vrouw is verwerkt(!!!!!) in Nederland. Dat is me nogal een opmerking voor een preutse Spanjaard. We hebben er samen plezier om. Ik weet nu ook hoe de Spanjaarden tortilla's maken. Ik zou bijna zeggen, ik eet ze nooit weer. Je wilt niet weten hoeveel olie er mee gepaarrt gaat. De aardappelen worden gekookt in de frituurpan. Maar ook hier ben ik vandaag dankbaar voor. Ze smaken heerlijk. 

Het menu is salade, spagettie, tortilla, brood en veel wijn.... Ik laat me het heerlijk smaken. Ook Claus en Claus zijn er weer. De voertaal is Portugees en Duits. In de zon om 20.00 uur eten we aan een lange tafel in de tuin. Het leven is goed! 

Het is 22.00 uur het licht gaat uit.  Jammer, ik had nog zoveel te schrijven. Deze dag werd ik steeds van mijn blog gehaald door gesprekken en door het koken... maar dat is niet erg. Weltrusten!