“De grote vreugde om de kleine dingen, is het kleine geheim van het grote geluk!”
Dat was wel zeer van toepassing bij het opstaan vanmorgen. De eerste vreugde was al om het gezamenlijk opstaan. Geen gedoe met mensen die al vanaf 6 uur aan het rommelen zijn. David begrijpt het! Hij spreekt een gezamenlijke tijd af. En zo horen we precies om 6.48 uur het Ave Maria. Eerst zachtjes en toen steeds harder. Prachtig. Mijn moeder zou het vreselijk vinden, deze Maria verering, maar ik snap haar plaats als tussenpersoon. God is voor mensen soms te ver weg en te groots. Maria als moeder spreekt dan meer aan.
Dan realiseer ik me dat mijn kleren beneden liggen. David wast alles, maar hoe tref je het aan? In mijn fladderende nachthemd, nog steeds veel te groot, ren ik naar beneden. Ik heb vannacht gedroomd van bergen wasgoed en iedereen trekkend in de stapel. Als mijn broek niet droog is, heb ik een probleem., want ik heb maar een broek. Beneden weet ik niet wat ik zie. Keurige rijen met gevouwen wasgoed. Soort bij soort, sokken in elkaar gerold. Een prachtig gezicht. Ik kan wel huilen als ik het zie. Met zoveel aandacht en zorg gevouwen. Alles even groot en mooi strak. Wat fijn om in een schone broek te lopen. Ik heb hem nog maar 1 keer gewassen en dat op de eentwingstige dag. Tel maar uit. En schone sokken. Heerlijk. Het tweede kleine geluk op deze dag. Toch is dit niet voor iedereen een even grote vreugde. MijnMaatje komt tijdens het inpakken er achter dat hij de verkeerde broek heeft. Omdat iedereen een grijze of zwarte broek heeft, wordt het lastig. MinnMaatje denkt dat Sofia zijn broek heeft. Sofia denkt van niet. Tijdens het ontbijt komt Sofia naar beneden met excuses. De broek gaat niet dicht. De broeken worden gewisseld. Maar Sofia is dan nog niet klaar. Ze mist een sok. Het blijkt dat de Franse man een van haar sokken aan heeft. De man krijgt zo de slappe lach. De tranen rollen over zijn wangen. Zijn vrouw vindt het minder leuk. Misschien een ochtend humeur of ze kan de slappe lach van haar man niet altijd waarderen. Ik kan me voorstellen dat je er moe van wordt.
Dan staat Valerio de Italiaanse jongen( met prachtige paarse badjas) bij MijnMaatje. Hij heeft de verkeerde broek. Iedereen heeft een grijze broek, van de Decathlon. Valerio is volgens mij dunner als MijnMaatje. Hij “staat” op zijn broek. MijnMaatje en Valerio haasten zich naar boven, want broeken wisselen in het bijzijn van allen doen de preutse Spanjaarden niet. Valerio staat op zijn grote broek en MijnMaatje denkt dat hij de zijn eigen heeft. Of hij is inmiddels zoveel afgevallen, dat hij nog een kleinere past. Hij is er blij mee en neemt de kleinste. Ziet er ook nieuw uit.
Het ontbijt is prima. Wel Spaans. Dus cake en Maria koekjes. Maar ook nog brood. Pruttelkoffie met gekookte warme melk. De koekjes liggen keurig op een rijtje. Evenals de servetten. Ik kan het niet laten en eet net als de Spanjaarden Mariakaakjes met chocopasta. Heerlijk. Ik eet er wel 10.
Na een stevige omhelzing van David gaan we op pad. De route is prachtig. Zeker voor MijnMaatje. Hij houdt van lopen door de weiden en door dorpjes. Het zien van hoe mensen leven vindt hij fantastisch. De stallen staan zo dicht bij de weg dat je alles kunt zien. Hij wordt op zijn wenken bediend. Er hangt een geslacht schap of geit. Er hangt een doek over heen, maar de poten zijn niet van een varken.
Inmidels leef ik al 3 weken uit de rugzak. Geen dag ervaar ik dat als een probleem. Elke dag sta ik fluitend op. En fluitend begin ik weer aan de volgende wandeling. Geen dag verveelt het me en geen dag is gelijk. Elke dag beleef je wel iets. Het enige wat gelijk is, is dat je vroeg op staat en weer gaat lopen. Als je me vraagt wat echt van belang is, dan kan ik zijn dat hier maar een paar zaken. Geld, water en wat te eten. Het maakt eigenlijk niet meer uit wat. En voor de regen een regenpak en voor de rest. Het maakt het leven eenvoudig. En wat kun je dan blij zijn met een schone broek en schone sokken. Of met een paprika die heerlijk smaakt. Of een stuk kaas wat je na een zware dag op je brood krijgt.
Ik zit nu weer in de herberg te werken aan het blog. Het valt niet mee. Het is druk op deze Camino. Niet de drukte van de Frances. Maar je ziet wel steeds in de herberg dezelfde mensen. Er zijn weinig herbergen en het is zo kleinschalig dat je elkaar niet missen kunt. Dat maakt dat het in de herbergen een kabaal is van je welste. Er zijn veel mannen. Na de heftige wandeling vinden dat ze een biertje verdient hebben. Doordat iedereen elkaar begint te kennen wordt het steeds gezelliger. De rust is dan ver te zoeken. Het is wel leuk om alle verhalen van iedereen te horen, maar ik wil ook graag wel wat tijd voor mij zelf.
Naast mij zit de vader van Italiaanse Valerio. Helemaal uitgevloerd. Volgens mijn eten ze wel 3 x per dag op een dag warm. 2 keer ergens onderweg. Nu hebben ze nog spagettie carbonare gemaakt. Spagettie met een gigantisch stuk ham en wel 10 eieren. Met z’n vieren, maar toch. Geen wonder dat ze zo snurken. Met hun volle magen met wijn en bier kan het niet anders. MijnMaatje geniet er van. Het gaat wel erg luidruchtig en ik zit er midden in.
Wat een wonderlijke wereld zo langzamerhand. Valerio komt van Sicilië, zijn vader woont in Spanje, de dochter woont in Stuttgart. De Nederlandse Kevin is verwekt in Zuid Afrika. Hij is geboren in Nederland. Zijn vader woont in Canada. Katja is geboren in Sint Petersburg, studeert in Parijs en woont normaal in Moskou. De ouders van Anne zijn kunstenaars. Edith kont uit Duitsland haar man uit Brazilië. De Franse vrouw is een Filipijnse en getrouwd met Franse man. De Amerikanen komen met busladingen tegelijk naar Spanje. Idem als Australiërs. Wat een wereld en wat een verschillen.
Mijn vader had het altijd over de werkelijkheid. Maar die is er niet. Er zijn zoveel werkelijkheden en zoveel werelden. Iedereen heeft zijn eigen wereld. En hier lijkt het wel of je in een smeltkroes van de wereld zit. Er is geen norm of een manier mee. Iedereen heeft zijn eigen norm of zijn eigen manier. Het is boeiend om te zien hoe dat gaat. Wij eten om 6 uur. De Spanjaarden om 9 uur, De Italianen hebben de helft van hun eten niet opgegeten en dat gaat zo nu de afvalbak in. Ze lachen zich een deuk om onze bakken met pasta. We hebben een heel pak gekookt en we nemen de helft van de paste mee als salade. Men kijkt met grote ogen. Hoezo pasta mee? Brood is belangrijk en chocola. Blikjes cola. Maar als er een bar is, eet men 3 keer warm. Hoe zo vreemd?
Iedereen is erg druk. Morgen is de grote dag. Dan gaan we de berg over. Alles is er inmiddels gesloten. Geen bar of zoiets meer. Dat betekent dat je zelf alles mee moet nemen. Nu doen wij dat altijd al voor het geval dat, maar het lijkt bijna of het over een expeditie gaat. De meeste mensen hebben een grote stokbrood gekocht. En chocola en bananen.
Ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik denk dat het wel mee valt. Maar we zien het wel. Ik stop er mee, want door het lawaai kan ik niet goed schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten