De achtenentwintigste dag van O Cadavo naar Lugo

32 km en 46000 stappen

De achtentwintigste dag alweer en de 27ste dag dat ik loop. Nog 4 te gaan en we lopen dat helemaal tot aan Santiago. Daar was ik niet vanuit gegaan. Ik had gedacht dat we twee etappes met de bus zouden moeten  doen, maar het gaat heel voorspoedig.

Na regen komt zonneschijn en dat was ook zo. We wilden om 7 uur vertrekken omdat we een tocht van 30 km voor de boeg hadden, maar dat is niet gelukt. We waren niet eerder wakker. De slaapkamer hadden we voor ons alleen, dus niet gestoord door enig gesnurk hebben we een lange nacht gemaakt. Maar betekent dat we pas om tien voor acht buiten de herberg staan. Ik ontdekte vanmorgen nog twee kleine, maar hinderlijke blaartjes. Daar heb ik ook nog een draad door getrokken. Maar het ging vandaag super. Dat is me wel wat waard! Als je bij elke stap die je zet wat voelt is ook vervelend. De omgeving is prachtig. Dat kan ik nu zeggen, want we ik zie nu tenminste iets. Na drie dagen mist en nevel is dit een verademing. De dag begon goed, want we zagen vanuit de slaapzaal de zon over de bergen komen. Prachtig, maar toen we buiten stonden, waren de bergen al weer gehuld in nevel. Maar na een uurtje trok het open en een blauwe hemel werd zichtbaar. Het was fris, dus we konden even flink door tokkelen en zo hadden we om 10 uur ook al 10 km gemaakt. Dat schiet ten minste op. 

In deze herberg was de WiFi redelijk, dus ik kon een nieuw luisterboek downloaden. “Zonder stress”  van Davidji. Een mooie titel voor op de Camino, waar de enige stress gaat over of er een slaapplaats beschikbaar is. Was het echte leven maar zo eenvoudig. Het hoofdstuk dat ik nu luister, gaat over de Big Five. Een indeling van persoonlijkheidskenmerken van mensen. Het is toch wel bijzonder dat we graag mensen willen indelen. Maar goed, De Big Five onderscheidt 5 grote thema’s die min of meer iets zeggen over hoe mensen in elkaar zitten. Het gaat om openheid, emotionele onbekommerdheid, onbaatzuchtigheid, extravertheid en gewetensvolheid. Toen ik het even na zocht op internet, zag ik ook een testje. Ik kon het niet laten om deze te doen. Ik laat de score door de lezers maar raden. Een aantal van deze kenmerken bepalen of je gauw last hebt van stress of niet. En natuurlijk zijn er meerdere vormen van stress. Je hebt goede stress, bv voor een wedstrijd of een spreekbeurt. Dat is juist goed, even goed alert zijn. Lang aanhoudende stress is verkeerde stress. Dat gaat mensen op de duur verlammen. Om een Camino goed te kunnen volhouden, moet je denk ik ook wel stress bestendig zijn. Het is te kort  door de bocht om te zeggen, dat de slaapplek de enige stress factor is. Drie dagen slecht weer en alles nat, geeft ook stress. Door ervaring weten we inmiddels dat wandelen lang zo erg dan niet is als fietsen. Er is altijd wel een slaapplek en de volgende morgen zijn de spullen bijna altijd wel droog. Dat is met fietsen nog anders. In een zeiknatte tent valt het niet mee. Maar als de zon weer schijnt. dan is alles zo weer droog en je wast een keer en het leed is weer geleden. Maar het is wel een heavy gebeuren. Wil je alles schoon en geregeld hebben, dan is de Camino geen goede plek. Op zaterdagmiddag geen winkels open, dus geen boodschappen. En natuurlijk in een dorp, waar ook geen bar is. Maar hoe erg is het? Dan nog maar een oud stukje brood, want toch nog ergens in de rugzak zit. Of toevallig net nog in de herberg ligt. Blaren? Lastig, maar het is niet anders. Leren om om te gaan met stress, leer je zo wel.

Ik moest hier aan denken toen ik de spreuken van vandaag en gisteren van Diaan kreeg. Ook dit heeft zo met de persoonlijkheidskenmerken te maken. 

“Beoordeel je succes in verhouding tot datgene wat je ervoor moet geven! “ en “Er worden meer mensen door oefening flink dan door aanleg!”. 

Als het gaat om succesvol uitlopen van zo’n tocht gaat het natuurlijk om een stukje doorzetten. Je kunt na 3 dagen regen de t@xi pakken of doorgaan. Dat heb je in de hand en kun jezelf iets aan doen. Maar er zijn ook factoren die je niet in de hand hebt. Blaren, val partijen, ziek worden, zoals Liander. Geef je dan op of ziek je 1 a 2 dagen uit? Er zijn ook mensen die met zulke pijnlijke benen lopen en toch doorzetten en hun knieën verprutsen. Tot hoever ga je? 

Maar ook de andere spreuk is zo waar. Als je eenmaal loopt, kin je ook niet anders. Door het ritme van de dagen word je ook gedwongen tot doorgaan. Het ervaren dat je het kunt door gewoon door te zetten is ook een les. Toen ik twee jaar geleden begon aan de sportschool kon ik geen enkele oefening. Nu kan ik alles gewoon, planken en opdrukken. De les is dat oefenen en doorzetten loont.

Onderweg lopen we Norbert achter op. We praten over van alles en nog wat en zo komen we rond 15. 00 uur Lugo binnen. Norbert blijft hier een dag en gaat in eens hotel. We gaan in het park eerst eten. Dan nemen we nog ergens een kopje koffie op een terras in de zon. Ik heb dan al 30 km op de teller staan. We lopen langs de kerk en gaan naar binnen. Ik lopen in de armen van de koster die een rondleiding geeft waar ik niet onderuit kan komen. En krijg een stempel als toegift. Van de weeromstuit ben ik MijnMaatje kwijt. Ik app om hem te vinden. Dan gaan we richting de herberg. Ik wil er graag een met keuken.maar de herberg heeft geen keuken. Helaas is deze ook nog 13 euro. We besluiten naar de municipal te gaan. Is ook geen keuken, maar deze is samen 12 euro. Dan gaan we wel ergens eten. Er blijkt geen menu meer te zijn. We zien er even flauw van. 32 km gelopen en geen menu meer. Dit is de grote stad, daar is meer te doen dan pelgrims eten te geven. Er is nog wel een plate met beuy. Iets met rundvlees.en zo zie je maar weer, he5 komt altijd goed. Ik kon het portie namenlijk niet eens op.

We krijgen toch nog stress, de herberg sluit om 22.00 uur. Ik moeten stoppen met de blog. We moeten haasten, want anders is de deur van de herberg dicht en hebben we echt een probleem.