woensdag 9 mei 2018

De tweeentwintigste dag van Grado naar Bodenaya

29,5 km en 42.000 stappen
 
Wat een bijzonder dag was het gisteren, als ik alles nog eens overdenk. Wat bijzonder om Siet en Herman te zien in de herberg als hospitalero’s. We hadden ze ontmoet op het Dankjewelkom van de herberg L’Esprite de Chemin. En het voelt zo warm als mensen zich zo bekommeren om anderen. Het gaat met ons goed, maar Siet vertelde dat zij al twee Duitse meisjes hadden begeleid die het niet meer aankonden en weer terug naar huis gaan. Dat gebeurt ook. Oviedo is een startplaats van de Camino Primitivo. Je ziet dat mensen dus hier beginnen en je ziet dan ook problemen. Blaren en zere benen. Het besef dringt door dat het toch wel om een heftige Camino gaat. Je ziet het aan de mensen. Zijn wat jonger, dunner en leniger. 
Na 2 nachten zeer goed geslapen te hebben, was het vannacht wat lastig. Veel mensen waren onrustig. Er werd gesnurkt en mensen moesten veel naar de wc. Mijn Fitbit gaf 5 uur aan. Gelukkig kan ik goed tegen te weinig slaap. De luisterboeken zijn dan een uitkomst.
Het ontbijt vanmorgen was heerlijk. Net zoveel koffie als je wil, lekker met hete melk. Ik zou er thuis niet over denken, maar hier smaakt het geweldig. Ik drink wel drie koppen. Ze hebben bruine toast, yoghurt, fruit en  sinaasappelsap. Om half acht lopen we weg. Het doel is Sales. Ongeveer 26/30 km en veel klimmen. Het is een etappe met 4 schelpen. Dat betekent veel klimmen. In de herberg hebben we nog gekeken of de herberg van David in Bodenaya een opties is. Maar volgens hun zou het dan 36 km worden. Dat wordt te veel. De herberg van David is een echte pelgrimsherberg en we denken dat het dezelfde David van het donativo stalletje  van Astroga is. Het zou leuk zijn, maar 36 km is te ver.
Onderweg komen we Sofi tegen een Portugese. Ze lag vannacht boven mij. Ik raakte met haar aan de praat om het stopcontact. Stroom is voor iedereen met een mobiel een noodzaak. Ik had twee stopcontacten en zij niet een. Dus ik heb een gedeeld met haar. Het snoer van haar telefoon was gelukkig lang genoeg. Onderweg zien we sinaasappelbomen met sinaasappels, maar ook met bloemen. We vragen ons af hoe het zit. We vragen het haar, want ze komt tenslotte uit deze streken. Ze weet het niet, maar is wel trots genoeg op de Portugese sinaasappels uit haar land. Deze zijn het beste. Ze heeft een tweeling van 3 die in de periode van Why, why zitten. Net als wij nu. Zij loopt redelijk. Ze wil naar Bodenaya. Ze zegt dat het 30 km is.
Al pratende belanden we inderdaad om 12 uur al in Sales. We hebben er dan 20 km opzitten. En het is dan nog 10 km naar Bodenaya. Dat betekent, omdat het klimmen is wel 3 uur, maar dat moet toch kunnen. Maar we gaan alleen als er plaats is. 30 Km en klimmen is zelfs voor ons een happening. Na wat inspanning lukt het MijnMaatje om te bellen. Wat hebben we toch een geluk. Er is plaats. Omdat in ons boekje staat dat het bezoek aan deze herberg een must is, beloofd het heel wat. De etappe die ons te wachten staat, beloofd ook wat. Maar gelukkig langzaam stijgend langs kleine weggetjes, bospaden, langs riviertjes gaat het omhoog. Het gaat prima, want het is fris. Ik zweet niet eens. We lopen zonder jas. We zien geen mens. Het is toch wel erg handig dat we maps.me hebben.  En mijn Fitbit. Je weet dan hoeveel km je hebt gelopen. En met map.me weet je waar je bent. En met de Garmin weten we hoeveel we hebben geklommen en gedaald en hoeveel calorieën we hebben verbruikt. Toen ik begon had ik alleen een boekje. Dat zou ik nu wel eng vinden. Het is zo eenzaam en nu zo mistig. Flarden mist kronkelen om ons heen. Dan bereiken we na 2,5 uur de herberg. 30 km zonder enig probleem en zelfs geen behoefte aan een slaapje. 
De herberg is bijzonder en de herbergier ook. Het is niet David die we kennen, maar hij ziet er net zo uit. Ze blijken elkaar ook te kennen. Het wordt weer een avond met een gouden randje. Er zijn niet zoveel mogelijkheden om te overnachten, daarom komen we dezelfde mensen ook steeds tegen. 
David ziet alle mensen als zijn familie. We koken samen, eten samen. Het is erg gezellig. Er is een Spanjaard en een Italiaan die elkaar hier ontmoet hebben en hier voor de derde keer zijn. De mannen huilen en David ook. David is erg lichamelijk en iedereen krijgt een knuffel. We eten een salade en ik help een handje. Het leuke is dan dar je met elkaar aan de praat komt. We eten een aardappel, bonen tomatensoep. De wijn vloeit rijkelijk. Om 8 uur gaan we aan tafel. Ik ben al gevloerd van de wijn en de trek. Ik hang tegen MijnMaatje aan. We krijgen ook weer een rondje en bij elke persoon wordt het verhaal langer. Het grappige is dat niemand meer vertaalt, de Italiaanse man houdt een referaat. Ik geloof het wel. Ik moet denken aan Anne. Ik heb gewoon trek en val van de graat. Dan nog elk verhaal van iedereen. Maar het is leuk en erg gezellig. Het is wel weer een belevenis. 
Het grappige is dat David vraagt wanneer iedereen op wil staan. We besluiten dat hij ons mag wekken om 6.47 uur. Daar moet iedereen zich ook aan houden.
Ik zit op de rand van mijn bed. Het lijkt wel een schoolkamp. Iedereen krijgt een hugh van David. Ik zie niet wat hij bij MijnMaatje doet. Maar David zoent iedereen. We zijn dat niet zo gewend. David wast ook onze kleren en doet ze in de droger. Mijn roze BH en mijn roze shirt waag ik er niet aan, maar de rest doe ik in de wasmand. Ik houd wel van deze pragmatische instelling. De halve wasmachines vol hier is ook niets. Dus gewoon alle was van alle pelgrims bij elkaar is handig. Ik ben benieuwd hoe het gaat morgen bij het uitzoeken...het is wel mijn enige broek. 
Er is een Nederlandse jongen en een Zweedse jongen. Maar ook een Frans echtpaar, wat goed Engels kan. Dat maakt het gelijk makkelijker. De man moet elke keer zo lachen. Hij maakt iedereen vrolijk. Maar hij ziet er uit. Zijn haar heeft hij lang om zijn kalende schedel te bedekken. Hij kan zo meedoen in een speelfilm. We krijgen nog uitleg over de Camino. Primitivo betekent niet zo zeer de zwaarste. Dat is hij wel, maar het is de eerste Camino. De komende dag wordt het wel een opgave. We komen nu echt in de uitgestorven bergen. We krijgen instructie over waar er herbergen zijn en waar je inkopen moet doen. Ook horen we welke routes geschikt is.  Ik ben benieuwd.

De spreuk van Diaan van deze dag  is “ Het zekerste middel om niet ongelukkig te worden is niet te verlangen naar erg gelukkig te zijn! “. genoeg om over te denken morgen. 








Geen opmerkingen:

Een reactie posten