Rozig van het douchen en de lekkere zelfgemaakte tapasbroodjes, liggen we bij te komen op bed. Het “metremoniunbed” zoals de herbergier het zei. We hadden gereserveerd, maar kregen als echtpaar het niet klaar om op de slaapzaal te liggen. Dat maken we vaker mee. Was in Oviedo ook zo. Dus voor 5 euro meer, liggen we op het gehaakte sprei op het bed, van voor de vijftiger jaren een luxe kamer, maar nu enigszins gedateerd. De badkamer, jaren 80 stijl, moeten we delen. Het is gehorig. Beneden is de gelagkamer, want uiteraard is het ook een bar. Aan het geluid te horen van de fluit, is Andrew, de Rus ook gearriveerd. Hij heeft zo’n stuk lawaai om hem heen. Hij is op dezelfde dag begonnen als ik. Vanmiddag toen we even aan het rusten waren in een bushokje, het enige bankje dat we vandaag hebben gezien, zat hij er ook. Hij laat ook altijd even zien hoe smeuïg hij is en doet voor de ogen van MijnMaatje allerlei rek-en strekoefeningen, die MijnMaatje meer moeite kosten. MijnMaatje vindt hem dan ook een opgeblazen kikker. In Nederland zou hij het etiket ADHD krijgen. Gek hè, dat je mensen altijd wilt categorieseren.
Maar het is wel lekker om even een eigen kamer te hebben. Gisteren was de drukte zelfs voor mij wat te overweldigend. Ik mag graag even een poosje aan het blog werken en dat was eigenlijk onmogelijk. Er was zoveel lawaai en gesprekken.
Vandaag hadden we dus DE etappe van deze route. Mensen zagen er tegenop en er werden me toch inkopen gedaan gisteren. Alsof we op expeditie gaan. Het was een lange, bijzondere route. Veel klimmen, maar een van de dagen ervoor hadden we ook 1000 meter gemaakt. Dus wat dat betreft. De hele dag hebben we geen dorpjes en zo gehad. Dus geen barretje voor een koffie con leche. Van de pasta die we gisteren hebben gegeten, hebben we de helft in onze blauwe magnetron bakjes gedaan en vandaag als lunch gegeten. Met een banaan, chocolade en pinda’s ging het prima.
Het was een bijzondere route. We gingen over de bergen heen. De boomgrens voorbij, op kale heide velden en soms (lava) stenen. Het waaide boven op de berg en het was koud. Het weer was prima toen we begonnen en toen we aan kwamen. We waren rond 16.30 uur bij de herberg. Er waren wel al mensen, maar we waren toch redelijk op tijd. We hebben er 8.45 uur overgedaan en hebben 3 x een 10 minuten pauze gehouden.
Hoewel de etappe aan was gegeven als zwaar, was het wel te doen. Op de video die MijnMaatje heeft gemaakt hoor je ons hijgen. Maar ik heb de hele dag niet gezweet. Onze conditie is dus wel uitstekend. In de middag merkte ik wel dat de concentratie qua spierbeheersing moeilijk begon te worden. Je verstapt je dan wat vaker en zo. Het is de hele tijd opletten waar je je voeten zet. Michel, de Franse man van slappe lach, lacht niet meer. Hij heeft zich verstapt en waarschijnlijk iets gebroken. Jammer, dan moet je stoppen. Erg sneu. Ze waren begonnen in Oviedo, 4 etappes onderweg. Zonde! Hij had lage wandelschoenen. Dat hebben er meer mensen hier, maar voor in de bergen zeker zoals vandaag, is het niets. En zo stapten Marie en hij in de auto op weg naar het ziekenhuis. Na zo’n bergetappe is dit dorp een verzamelpunt. De meeste mensen zijn dan gevloerd en stoppen. 29 km is ook niet niks. Twee jaar terug zou het voor ons te lang zijn geweest.
Andrew heeft zijn fluit bij zich en speelt af en toe voor de pelgrims. Ik merk dat het steeds hetzelfde deuntje is. Ik hoor hem nu ook weer. Met veel kabaal speelt hij voor wie het maar wil horen. Hij is dus gearriveerd. De laatste mensen komen binnen. Het is 7 uur. Helemaal munt. Morgen nemen we een kleine. 21 km . Omdat we een eigen kamer hebben kunnen we uitslapen. Ik heb al spullen gehaald voor morgen. Brood en bananen. Ook een fles mineraalwater. Als het mogelijk is koop ik een fles en drink deze in de loop van de avond leeg. Overdag drinken lukt niet zo en op deze wijze weet ik dat ik wel anderhalve liter vocht binnen krijg.
We hebben samen even gekeken naar de etappes. We hebben er nu twee ingelopen. We lopen langer dan dat ik had verwacht. Dat betekent dat we zelfs tot Santiago kunnen lopen en geen bus hoeven te nemen.
Van Diaan weer een tekst: “ We kunnen geen grote dingen doen. We kunnen alleen kleine dingen doen met grote liefde, “
We hebben gegeten en ik moet eerlijk toegeven: ik ben te moei, morgen weer een een niieuwe dag,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten