De drieëndertigste dag Pinksteren in Santiago

Andere jaren zaten we vaak in een hostel in de stad. Deze was echter volgeboekt. Daarom zitten we nu buiten de binnenstad. Maar geen probleem het is maar 500 meter. Maar wel bijna 250 treden naar beneden en weer 250 treden onhoog. Het heeft ook wel wat. Het is een oud seminarium(kostschool) . Ik denk dat er wel 300 mensen kunnen slapen. Gisteravond hebben we op de trappen bij de ingang een hele poos gezeten en genoten van het uitzicht over Santiago. Samen met de Duitse vrouwen hebben we nog een glas wijn gedronken. In de kelder is een keuken en een piepklein supermarktje. Je kunt pasta en tomatensaus kopen. En nog wat shampo en zo. Het is zo leuk om allerlei mensen nog weer te treffen en om mensen hier te zien koken. De keuken heeft meer pannen dan de herberg in Pedrouza en kan ook een groep Koreanen aan. Vanmorgen hebben we er ons ontbijt gegegeten. Ik had nog een stuk oud brood en in het aanwezige broodrooster met wat plakjes banaan en goed ontbijt. 

Dan gaan we op weg naar de Pelgrimsoffice, voor een nieuwe poging.  We lopen door het stille, uitgestorven Santiago. De pleinen leeg.  Geen mens te zien. Verschillende  keren kwamen we een jong koppel tegen. Huibert en Mathilde. Mooie jonge mensen om te zien. Bijzondere mensen. Duidelijk in een oog op slag. Het meisje draagt een gekleurd Indiaas tasje met allerlei buttons erop. Ze doet me denken aan een oud collega. Haar gezicht is een glimlach. Elke keer groet ze vriendelijk. Het contact is soms wat ingewikkeld. Ze spreekt een klein beetje Engels. That’s it. Ze loopt met een houten stok, waarschijnlijk ergens op geduikeld in het bos. Dat deed ik de eerste keer ook, lopen met een houten stok. Het oogt zo echt...Had vervolgens nog maanden last van een schouder. Ik wil het tegen haar zeggen, maar iedereen mag ook zijn eigen leerproces door maken. En misschien krijgt zij geen last van haar schouder, kan natuurlijk ook nog. Toen we ons inschreven bij de nonnen moesten we ons beroep opgeven. Een leerkracht heet hier professor. Iets te veel eer voor mij. Bij Mathilde had de non toch echt een probleem. Ze zei in het Engels:” I am a travelar.” Volgens de non geen beroep. Student? Worker? Uiteindelijk maar een liggend streepje. 

De jongen ziet er uit als de jonge David uit de bijbel. Een grote bos krullend haar. Een rond brilletje en een schipperspet op zijn hoofd. Hij kan zo in een film spelen. Het doet me denken aan de film Yentl van Barbara Streisand. Hij heeft een groene map met allerlei papieren aantekeningen. Hij heeft een broek zoals de boeren vroeger in Nederland ook droegen. Dik grof ribcord. Met bretels, niet droog te krijgen, volgens mij als het nat is. We dachten dat hij een artiest was, kunstenaar. Hij blijkt daken te voorzien van dakpannen. Ogenschijnlijk leven ze zonder zorgen. We zijn een beetje regelachtig. Wat meer zonder organiseren en plannen zou je leven minder zwaar maken. Op de Camino leren we dit een beetje. Maar helemaal los?

Deze mensen komen we nu tegen. We omhelzen elkaar, volgens goed Camino gebruik. Toch heel bijzonder om deze jonge mensen dan hier net te treffen. 

De rij is net zo lang als gisteren, maar ik wil wel graag de Compostela. Dus staan we 45 minuten in de rij. Daarna drinken we koffie in de huiskamer. Daar komen we weer mensen tegen die weer op hebben gelopen, met de familie van Casa Familia. Dat is toch ook weer toevallig. En zij kenden ook al weer het verhaal hoe wij de mensen van Casa Familia hebben ontmoet. De tekst van Diaan:”Verwonderen is het begin van filosofie.” Verwonderen die wij ons vandaag zeker. Hoe is het mogelijk dat we Mathilde en Huibert ontmoeten. En hoe kan het dat we de Duitse dierenarts op de valreep nog weer treffen in het Seminarium? Er zijn wel 100 overnachtngsplaatsen. Zeker als je geld hebt. Hij heeft hier dinsdag een congres over BSE (Gekke Koeienziekte) Hij is tegen inenten. Ik weet niet precies waarom. Hij logeert de andere dagen in het sjieke hotel hierachter. Zijn kostuum heeft hij daar naar toegestuurd. 

Alleen van Liander hebben we nog niets gezien of gehoord. Hij is erlebnis pedagoog. Het laat teams opdrachten uitvoeren en legt het na een uur stil en ligt dan de vinger op de zere plek. Heel interessant. Maar we hebben morgen ook nog een kans. De dierenarts had de films van MijnMaatje al gezien. Norbert een andere Duitser had ze al doorgestuurd. 

Tijdens de mis vanmorgen hebben we de botaformeira gezien. Deze schijnt niet altijd gebruikt te worden, maar we hebben steeds gelukt. Elke keer als we in Santiago zijn, zien we deze. Hoe kan dat toch, dat we hier zo’n geluk mee hebben?

De rest van de middag brengen we zittend op terrasjes door. Ik winkel nog wat. Moet toch een souvenier hebben. Ringen heb ik genoeg. Te groot, dat wel. Ik zag iemand met een leuk rugzakje met de kathedraal erop. Deze heb ik gekocht. Ook bezoeken we nog een Museum van het klooster San Martin. Al met al vloog de dag om. Jammer dat het pelgrimsbureau voor informatie over d Camino’s dicht zat. We denken erover om met de herfstvakantie de Camino Inglis te lopen.maar we zien het wel. 

Op de trappen van het Seminarium genieten we nog even van het uitzicht over Santiago. We hebben net gegeten. Een menu del dia, omdat de winkels dicht zijn ivm Pinksteren of zondag. Hebben we speciaal een herberg uitgezocht met keuken, kunnen we nog niet zelf iets maken. Ik kwam tot de ontdekking dat ik mijn Ov kaart heb vergeten. Met de kaart heb ik 40% korting. Omdat ik niet Mathilde ben, baal ik er wat van. Ik kijk nog even op internet en vind bij Actie van de dag nog kaartjes voor €12. Nog goedkoper als met mijn OVkaart.

Dan komen Dieter en Wilfried ook nog op de bordes bij het Seminarium. We praten nog wat en wisselen wat gegevens uit. Ze hebben de filmpjes van MijnMaatje ook al gezien. Morgen komt de rest. Ivm het trage internet doet hij dat liever thuis.