De negentwintigste dag van Lugo naar Freiaria

26 km en 36.000 stappen en toch nog zo’n 600 klimmen

Een heerlijk nachtje in de herberg municipal. En zo bijzonder, bijna geen snurkers en iedereen sliep tot 6.45 uur. Dat is al een goed begin van de dag. In de Spartaanse keuken maakten we ons ontbijt en een laatste kop koffie. Ons koffiebusje is op. We hebben een extra yoghurtje voor onderweg. Gisteren heb ik niet zelf kunnen koken en er is dus geen restje pasta. Gewapend met de yoghurt met havermout en de twee stokbroden gaan we op weg. Er is deze dag niets volgens het boekje. Dat klopte niet helemaal.  In een aftands barretje, serveerde een hele oude man nog een kopje koffie en er was een warme tortilla braves. Ik begin het te leren. Een tortilla bravas is met aardappels en ei en is een soort pannenkoek van 3 a 4 centimeter dik. Tortilla Franchise zijn roereieren met kaas en tomaat. Het verschil werd me uit de doeken gedaan door een Spaanse jongen die 1 jaar in Duitsland heeft gestudeerd en dus redelijk Duits kan. 

Het gaat prima met voeten en benen. We hebben nog nooit zo’n lange dag gemaakt als gisteren. 32 km met rugzak. En nog flink heen en weer gelopen in de stad. Ik zag nog hele leuke tasjes gemaakt van oude spijkerbroeken. MijnMaatje had geen tijd en zin om het te bekijken, dus het moest heel snel. Ik zag ook een prachtige winkel met kruiden, bonen en granen. Jammer, we kunnen niets meenemen, maar wat mooi om te zien. Maar ook zo leerzaam alle Spaanse namen. Ik koop 100 gram vijgen en deze peuzelen we vandaag onderweg op. 

De route is eest een heel stuk langs de weg. Dat is niet zo leuk. Het is bewolkt en we lopen zo de km weg. Rond 12 uur zijn San Roman en we eten het yoghurtje en een halve stokbrood. 

Het is heel rustig onderweg. Geen pelgrim te bekennen. We komen langs een boerderij. De boerin wil ons graag kaas verkopen. Maar we kinnen dat niet goed houden. Zonde van de dure kaas. We geven haar voor het stuk dat we mochten proeven beschaamd een euro.  Van de boerin krijgen we een gulle lach. Het geeft wel te denken dat je zo blij bent met 1 euro.

We hebben het samen over de spreuk vandaag van Diaan.” Soms moet je veranderen om je zelf te blijven! “ Bij de eerste oog opslag lijkt de spreuk een beetje wonderlijk: veranderen om je zelf te blijven. In de luisterboeken die op mijn iPhone staan, hoor je steeds,” Blijf dicht bij je zelf!” Bij de Big Five van gisteren over de persoonlijkheidskenmerken las ik dat je je wel veranderen kan, opschuiven als het ware in je persoonlijkheidskenmerken. Maar echt veranderen kan iemand niet. Het blijkt toch dat nature boven nutere gaat. Ik denk ook dat scherpe kanten van een persoonlijkheid minder kunnen worden.   Als ik bedenk hoe we vroeger in het begin van ons trouwen kampeerden en wat we nu doen. Dat had ik toen nog niet kunnen bedenken. Ik nam bij wijze van spreken de aardappels nog mee. Ik weet nog dat we in Oostenrijk ooit een stel naast ons kregen die op fietsvakantie waren. Het leek me vreselijk, wat een vakantie Nu weet ik dat dit ook iets van organiseren is en weten hoe je dit aanpakt. Dat je steeds handiger wordt in het bedenken van manieren waarop het slim kan. Nu is dit maar een voorbeeld. We komen tot de conclusie dat je soms moet veranderen, omdat je anders te ver van je zelf af komt te staan. Soms worden dingen van je gevraagd waarvan je weet dat ze ethisch niet goed zijn. Je kunt het soms niet oplossen in je organisatie en dat betekent dat je moet veranderen van baan of zo, zodat je toch kunt doen wat het best bij je past. Dan past de spreuk. 

In het luisterboek gaat het om een man die in Marokko 4 jaar in een gevangenis heeft gezeten, op verdenking van drugshandel. Hij is al die jaren bij zichzelf gebleven. Hoe moeilijk de omstandigheden ook waren. Dat is ook niet voor iedereen weg geleegd. 400 brieven van mijn moeder, hete het boek geloof ik. Ik kan het niet nakijken, maar indrukwekkend.

Rond drie uur komen we eindelijk op plaats van bestemming. Het ging niet zo soepeltjes als gisteren. Niet dat we problemen hebben, maar mijn benen zijn gewoon zwaar. Ik zie nog net op een bord dat de herberg, waar we naar toe willen gesloten is. Toch handig dat je weet dat cerrada gesloten betekent. Deze herberg was nog 800 meter. We gaan dan maar de herberg waar we voorstaan. Maar deze verzorgt een gezamenlijk maaltijd met paella. En omdat ik nooit zeker weet of er wel of niet mosselen door heen zit, durf ik deze in Spanje niet te eten. Ik word er erg ziek van. Daar moet ik nu niet aan denken. Het blijkt dat ze ook wel iets anders kunnen maken, dus we besluiten om hier maar te blijven. De volgende herberg is geen optie. Er is hier niets. Geen winkel, geen bakker... we kunnen niets koken. Je bent dan wel een beetje overgeleverd aan de herbergier. Die vraagt dan ook rustig bedragen, die we de hele Camino nog niet eerder hebben betaald. Maar het is niet anders. 

Er is alleen nog een drie persoons kamer. Het zij zo. We krijgen nog een medeslaper. Allemaal prima. De herberg is een oude kippenschuur. . Prachtig verbouwt overigens. Pelgrims zijn vast lucratiever dan kippen.. De kamers en de douches zijn prima. Maar door het uitbaterige gevoel zit je toch niet zo leuk. De zon schijnt en we zitten een poos in de zon. Heerlijk de warmte op je huid. Morgen willen we naar Casa Familia. Dat betekent 20 km tot Melide en dan nog 5 km terug op de Camino Frances. Het is prima. Bij toeval troffen we deze familie vorige jaar op het Pelgrimsbureau. Ze hebben een familie huis en stellen deze open voor iedereen die maar wil. We willen graag een kijkje nemen. 

We moeten wel mee eten, want er is geen winkel open. Er is een of andere feestdag. We moeten bij het ontbijt maar goed bunkeren, zodat de we 20 km naar Melide kunnen overbruggen. Dan is er wel een bar of zo. Het eten is pas om 7.45 uur. Dan duurt de middag ook wel uren. We besluiten nog even een ommetje te maken in het dorp. Het blijkt een straat te zijn. Maar de bar is open en heeft veel beter internet als in de herberg. Ik schrijf gauw mijn blog af. Kan ik hem nog even posten.