Na een goede nacht in Pedrouza, tussen 4 en 5 uur gestoord door pelgrims die al gaan lopen in het donker, word ik voor de tweede keer wakker rond kwart voor 7. Vanuit de slaapzaal zie ik de lucht rood kleuren. Het belooft een mooie dag te worden. We komen in de eetruimte, waar inderdaad een grote schoonmaak is gehouden. Alle tafels en stoelen staan gestapeld. De sporen van het Koreaanse diner zijn gewist. Een Italiaanse familie ontbijt ook. Met Santiago taart en Magdalena's(cupcakes) en Mariakaakjes, dus ook zij houden van een zoet ontbijt. Erg grappig om zo de verschillen te zien.
We lopen in stevig pas richting Santiago. Vanaf nu is het een eitje. Om half tien bij een bar, met een rij van een kwartier voor de koffie, nemen we even een kop koffie. Iedereen heeft haast. Als Santiago in zicht is, wil je maar een ding. Er naar toe. Zo belanden we rond het middaguur in Santiogo op het plein van de kathedraal. Je komt natuurlijk maar een keer voor de eerste keer aan. Deze keer is dus niet zo bijzonder, maar toch. Het is wel een periode van bijna 5 weken. Ik heb het gevoel van helemaal losgeweekt zijn. De dankbaarheid overheerst. De zon schijnt op deze dag, we zijn samen, we zijn gezond! Wat een geluk dat we dit zo samen kunnen doen. Wat een indrukken en ervaringen ook weer op deze reis. Zo’n bijzondere morgen op het strand voor Santander met een Duitse vrouw, die door de griepprik, jaren uitgeschakeld is geweest. Ik heb haar niet weer gezien. De eerste dag met de Nederlandse vrouw met haar zieke man. Dat was ook zo’n bijzondere avond. En zo zijn er veel momenten op te noemen. We zitten een poos stil op het plein. Dan togen we naar pelgrims bureau. het is er druk. Dat is te voorzien. Dus gaan we naar de Nederlandse huiskamer. We worden er hartelijk ontvangen. Het is altijd fijn om hier te zijn. Er hangt dit jaar een schitterend handwerk aan de muur. Het verbeeld de Camino. Het is zo mooi. Ik maak een foto en zal deze ook op het blog plaatsen.
We kopen een kaart met de route. Deze sturen we naar Aerofitt. We bedanken hun voor de goede begeleiding bij de afgelopen winter en laten hun zo weten dat we goed zijnaangekomen.
Terwijl ik dit blog schrijf op een terrasje in de straat van de pelgrimsoffice. komen verscheidene pelgrims langs. Sofia, de Portugese vrouw, Salvatore uit Sicilië en zijn zoon Valerio. We maken foto’s en zijn ook weemoedig. De laatste dag. Via Facebook kun je elkaar nog wel een poosje volgen, maar het einde is voorbij. Ook Andrew de Rus komt langs. Zijn vrouw en kinderen komen deze week naar Madrid.
We besluiten toch maar wat ergens te gaan eten. Ik wilde zelf wat maken, maar dan moeten we terug lopen. 500 meter, op zich niet veel, maar 500 treden naar beneden en ook 500 omhoog. Dus dat doen we maar niet.
We eten op een terras in de zon een menu. We zien de gerestaureerde voorkant van de kathedraal. Hij is prachtig geworden. Twee lekkere schouderkarbonades met frietjes en een Santiago torte toe. Dat kan nu. Niet anders.
We gaan zo nog even bij de mis kijken en een ontbijtje halen. Misschien nog even naar het pelgrimsbureau. De rij is steeds zo lang, dat we besluiten dat we daar geen tijd gaan doorbrengen.
Dit blog maak in af op de trappen van de Alberge Seminario. De Compostela heb ik nog niet. De rij was steeds zo lang en toen ik de laatste keer kwam was het bureau dicht. Morgen een nieuwe poging. Nog 3 Duitse vrouwen komen binnen. Daar hebben we ook verschillende dagen bij in een herberg gezetten. Ook met hun maken we nog even een praatje.
Er komt net een padvindersgroep binnen. De kramp en spierpijnen zijn niet van de lucht. Er wordt stevig gespoten met een spuitbus met koude lucht, denk ik. Het valt ook niet mee. De kinderen zijn toch vaak te ongetraind. Ook met MijnMaatje gaat het toch niet zo geweldig. Hij heeft niet het volle pond steeds genomen van de magnesium en als het goed gaat schieten de oefeningen er ook bij in. Maar ook denk ik te snel lopen op een vlakke ondergrond telt mogelijk zijn tol. Maar we kunnen morgen rustig aan doen. “Een dagje om weer terug te keren naar het gewone leven, dat hierna nooit meer gewoon is. “De spreuk van Ricky Rieter, dat staat op het kaartje in we kregen in het pelgrimsbureau. De Duitse vrouwen komen terug met een fles wijn. Ik bedenk dat we nog een stuk worst in onze tas hebben. We drinken samen op de trappen van het Seminario een glas. Genieten van het prachtige uitzicht over Santiago. Zo om elf uur nog in het t shirt. Weer een speciale ervaring,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten