Na een heerlijke nacht in de twee persoonskamer in Oviedo, worden we om 10 voor 7 wakker. We hebben ons ontbijt al klaar staan en hoeven alleen maar koffie te maken. De herberg is een oud seminarium en zo gehorig. Als je al zou willen uitslapen, dan krijg je geen kast.
Het is de eerste dag van de Primitivo. Het is bewolkt, mistig. “Mistiek” zei een van de Amerikanen die we tegen kwamen. Inderdaad de wolken slingeren om de bomen. Mooi om te zien zo tussen alle groene bomen.
In het boekje staat dat de Camino Primitivo een van de zwaren is. Camino Franses is een lichte, evenals de Camino Portuges. De Camino Del Norte is een zware en de Camino Primitivo is de zwaarste. Nu ontdekten we gisteren dat er ook nog een Camino Salvador is. Deze gaat van Oviedo naar Leon. Ook nog een optie voor een keer.
De route is veel klimmen en dalen. We hebben 450 meter geklommen en 750 meter gedaald. Het is best wel heftig, maar onze conditie is uitstekend.
Te bedenken dat ik na mijn eerste Camino del Norte in 2016 dacht, dit wordt hem niet meer. Dit is de laatste keer. Mijn voeten kunnen dit niet meer aan. Na een winter crossfitt bij de sportschool lukt het dus wel. De conditie is dus echt te trainen ook al ben je inmiddels midden vijftig. We tokkelen omhoog alsof het niets is. Ik wil als ik thuis ben ook het hardlopen weer proberen. Ik wil wel een paar lessen volgen voor de goede techniek. Maar ik vind dit ook een uitdaging om te proberen. Als de afronding voor de coachopleiding op 19 juni lukt, dan wil ik toch nog kijken of ik de opleiding voor vitaal coach zou kunnen doen. Lijkt me gewoon leuk om dit te leren. Gezond oud worden is niet vanzelfsprekend, maar je kunt er zelf wel wat aan doen. Ik zie tenminste dat ik beter functioneer als eigenlijk ooit te voren. En ik zie het bij MijnMaatje ook. Hij gaat helemaal als een tierelier omhoog. Ook zijn motoriek is zo goed. Dit moet je wel blijven onderhouden.
De route is prachtig. Hij loopt grotendeels langs bospaden en landweggetjes. We klimmen veel, maar het gaat uitstekend. Om een uur hebben we al 18 km gelopen en zo komen we zonder enige moeite om half drie bij de herberg aan. 26 km. En geen centje pijn. Ik heb even een mailtje gestuurd naar mijn pedicure voor het advies voor de wolletjes. Geen problemen met voeten of benen. Het gaat super.
Ik was bang dat er geen plek zou zijn. Het is een municipal. Die zijn vaak Spartaans. We zijn de nummer 4 en 5. De herberg heeft plaats. Gelukkig maar. Het blijkt dat ze elke avond vol zitten. Niet te geloven. Als we binnen komen zegt de hospitalero”Ah, Nederlanders..” we blijken de mensen ontmoet te hebben op het Dankjewelkom in november. Ze zijn uiteindelijk hier beland als vrijwilliger. En de herberg is zo prettig. Het is zo fijn als je zo vriendelijk wordt ontvangen. Iets te drinken, vriendelijke woorden. Nette tafelkleden en een goed voorziene keuken. Wat een verschil met gisteren. Toen was het zo vreselijk Spartaans.,
Het is als je loopt niet druk. Maar als je bij de herberg bent, is het druk. We zijn dus op tijd, maar ze hebben verschillende mensen naar een alternatief moeten sturen. Dat is toch wel bijzonder. Ook deze Camino wordt ook steeds drukker.
Gisteravond hebben we buiten gegeten, omdat het zo lekker nog was. Het was zwaan kleef aan. Russen en Duitsers en een paar verdwaalde Fransen. Veel van deze mensen zien we nu weer. En zitten ook in deze herberg. Het is erg gezellig, want veel mensen koken zelf. We gaan ook zelf koken en nu iets warms. We maken een lekkere pasta met een groene salade en van het restje maken een salade voor morgen. Het is een gezellige boel. Iedereen kookt en deelt met elkaar. Doordat er nu Hollandse hospitalero’s zijn, wordt er ook gewoon goed afgewassen. We helpen een handje. Wat maakt het een verschil als er hospitalero’s. Door de drukte kom ik niet goed aan het schrijven toe.ik sluit maar af. Ik merk dat ik geen foto’s heb van deze herberg. Dat klopt, want mijn batterij van mijn. IPhone.
wat leuk om te lezen; siet & herman
BeantwoordenVerwijderen