Het was gisteren een leuke avond. Ik had mijn blog al klaar en oneline gezet. We gingen om 20.00 uur aan de gezamenlijke maaltijd. Dat is altijd erg leuk.
We ontmoeten in de herberg ook Anna. Zij is 27 en haar hobby is wandelen. Ze studeert af voor iets maatschappelijks met cultuur. Ze had eerder de kunstacademie gedaan richting fotografie, maar dat was het toch niet. Ik had problemen met internet op mijn mobiel en dan vallen toch wat dingen niet goed te regelen. Met een geweldige eenvoud gaf zij de tip, alles een keer uit en aanzetten. Ik heb MijnMaatje in geen tijden zo verbaast zien kijken. Hij had van alles geprobeerd, alleen niet hier aan gedacht. En ik al helemaal niet. Grappig dat zo jong ding dat even moet zeggen. Maar alles doet het weer. Als het goed is kan ik ook weer makkelijk foto’s bij het blog zetten.
Anna kreeg van de hospitalero de wind van voren. Samen kwamen we gisteren om kwart voor vier aan bij de herberg. Ze belde aan terwijl wij de schoenen nog aan het uitdoen waren en kreeg geen reactie en belde nog eens. Logisch leek me.. Maar de hospitalero dacht er anders over. Rustig, rustig, het is geen wedstrijd. Maar als de herberg om half vier open gaat, denken wij naar Hollandse begrippen dat er dan ook iemand is. In Spanje schijnt dat anders te zijn. We mochten op het terras gaan zitten en wachten tot ... het tijd was of zo? Nu was de omgeving prachtig, dus geen probleem. Om half vijf kwam er iemand om ons in te schrijven. Het ging allemaal heel ingewikkeld en er werd door de hospitalero steeds gewezen op de regels. Niet bij iedereen maakt dat indruk en zeker als je een dag gelopen hebt ben je blij als je zit. Maar de visie van de herberg is dat je gast van de familie bent. Je eet mee en staat tegelijk op en samen aan het ontbijt. Niet iedereen vindt dat prettig. Maar de hospitalero zegt: “Als je het anders wilt ga je maar naar het hotel!” De herberg heeft ook een hotel gedeelte. Op zich prima natuurlijk. Bij het eten was er een rondje over het ontstaan van de herberg en het doel en dan het voorstellen in 2 a 3 talen. Dat doen wij in de herberg ook. Maar leuk om dit ook mee te maken met de ogen van Anna. “Ben ik al zo moe, heb ik al zo’n trek en moet ik nog een half uur wachten.” Zo kun je er ook tegen aan kijken. Als eerste was er een salade en deze werd opgeschept door de eigenaar van de herberg Catherine. Catherine heeft haar kinderen groot gebracht en had als droom een herberg. En heeft deze herberg nieuw ecologisch gebouwd. Er is geen man in het spel zo te zien.... Na de salade was er een witte pasta en vervolgens fromage blanc met appel en walnoot. Lekker en de gesprekken animeerd. In de deze herberg zijn 10 plaatsen, maar uiteindelijk zijn er 12 gasten. Het tafeldekken onder de bezielende leiding van de hospitalero was een drama. Prachtig om te zien hoe een groep mensen moeite heeft met tellen, alle talen doorelkaar, allemaal ideeen over hoe de tafel schikking moet zijn. In deze chaos haken MijnMaatje en ik af. We gaan zitten op de bank en zien het schouwspel aan. Dat valt niet goed bij de hospitalero. We onttrekken ons aan het meehelpen. Ik krijg de opdracht om de kaarsen aan te steken en de mannelijke hospitalero geeft aan welke het zijn en hoe ik het moet doen. Uiteindelijk zitten we om half negen om de tafel. En dan nog het voorstellingsrondje. Anna legt bijna het loodje. Je kunt hier ook niets kopen en als je vanaf 13.00 uur niet hebt gehad is dat een lange ruk.
Uitdrukkelijk geeft Catherine aan dat we een half uur tijd hebben om naar bed te gaan en dat dan het licht uit gaat. Toen ging bij Anna het licht letterlijk uit. Volgens mij, kroop ze naar haar bed en ik heb haar niet weer gezien. Zo’n chaos als bij het tafeldekken, zo strak wordt nu het naar bed gaan georganiseerd. Tot mijn vreugde hoor ik dat je pas om 7 uur op mag staan en dat het ontbijt om 7.30 uur is. Tot drie cijfers achter de komma wordt berekend hoeveel koffie en thee er moet worden gezet. Ik hoor dat MijnMaatje thee opgeeft. Ik weet niet wat ik hoor, maar hij durfde niet meer te zeggen dat hij zich had vergist...
En zo liggen we om 10 uur in het donker in de slaapzaal. Zonder WiFi, want in de herberg is maar 2 uur wifi. En wel tussen 18.00 en 20.00 uur.
Maar niet alle mensen hebben de regels begrepen. En deze hangen nog wel op grote borden in de kamer en de gang, want de eerste gast begint om 5.45 uur te rommelen. Gelukkig geven een paar mensen aan dat ze er niet van gediend zijn. En zo kunnen we nog een rustig uurtje slapen. Klokslag 7 uur gaat het licht aan, maar wel moeten nog wachten tot kwart voor 8 voor het eten begint. De warhoofdige hospitalero krijgt het niet voor elkaar. Er vragen mensen naar de WiFi en de hospitalero ontploft bij na. De rools...the rools... iemand vraagt of hij alvast een kopje koffie mag. Hetzelfde laken en pak..
De hospitalero kan niet zo goed Engels en de pelgrims beginnen grapjes te maken. Het is ook niet leuk meer. Jammer dat door z’n man de hele herberg in zo’n raar licht komt te staan. Anna’s analyse is dat hij waarschijnlijk nog nooit leiding heeft gegeven of ergens voor verantwoordelijk is geweest en nu macht heeft geproefd. Ik denk dat Anna weleens gelijk kan hebben met haar analyse. We lachen er maar om, maar jammer van de mooie herberg. Een beetje bedrukt en in stilte eet iedereen.
Iedereen eet snel en we staan om 8 uur buiten. En daar begint een prachtige dag. Mooi weer en een prachtige etappe. Raar toch dat je niet alles kunt herinneren van de vorige keer, maar als je er dan loopt herinner je je weer hele stukken. Het is de laatste dag aan het strand. We hebben gereserveerd bij een hotel, want er is geen herberg en dus alle tijd.
Maar dat is lastig voor MijnMaatje. Want fietsen is fietsen en geen museum bezoek en lopen is lopen en niet pootje baden in de prachtige zee. Er is geen praten tegen! Als snelwandelaar gaat hij over de etappe. En aangezien ik niet van snelwandelen houd, sukkel ik er achter aan. Desalnietemin zijn we om half vier bij het hotel. We genieten even van de mooie kamer en gaan dan boodschappen halen. En we zitten wel anderhalf uur op een terras. Ik was liever nog een poosje aan de zee geweest. Morgen gaan we het binnenland in. De bergen over. Natuurlijk schijnt daar ook prachtig te zijn, maar ja de zee...
We kunnen niet van alles maken op de kamer, daarvoor is deze te mooi. Dus gaan we voor nood uit eten. Helaas moeten we wachten tot 8 uur.
Ik schrijf maar gauw dit blog op het terras in de zon. En omdat ik weer goed internet heb, met foto’s deze keer.
wat een prachtige foto van jullie op de rug.
BeantwoordenVerwijderenen jullie hebben weinig reclame gemaakt voor Herberg Catharina, haha...
ik ben het met Anna's analyse eens... arme herbergier. zo in de beheersing!