Het is 17 mei en dat is een bijzondere datum. We hebben precies 38 jaar geleden verkering gekregen. Wat een lange tijd, maar ook bedenken we hoe snel de tijd voorbij gaat. Nog eens 38 jaar, dan zijn we 93 bij leven en welzijn. Deze hoogtij dagen bepalen je ook gelijk bij het hier en nu. Het is een verhaal van ‘ droom je leven of leef je droom”.Leven we genoeg naar hoe we zouden willen leven? Het later van “ misschien later als we stoppen met werken” kan er ook niet meer zijn. Heel bewust probeer ik te genieten van deze bijzondere dag. Samen lopen op deze prachtige mooie zonnige morgen. In het schitterende Galiciësche landschap, bergen met paarse heide en gele brem, groene weiden, boerderijen, kleine landweggetjes. Het einde van de Camino komt hoe dan ook inzicht. Na deze dag nog 2 dagen. En op wat kleine stukjes rond de steden hebben we alles gelopen. En nog meer dan we hadden gepland. We lopen, bij leven en welzijn, helemaal tot aan Santiago. 800 km lang....
Vandaag gaan we naar Casa Familia. Een familie woont daar met hun 5 kinderen. Het is een bijzonder verhaal hoe we hun hebben leren kennen. Via mijn rekenblog kwam ik bij homescholingonderwijs terecht. Daar las ik het verhaal van hun zoektocht naar een ander leven. Hun droom om meer in de natuur te leven met hun kinderen. Ik volgde hun blog en las hoe ze in Spanje neerstreken. Toen verloor ik ze uit het oog. Vervolgens troffen we vorige de vrouw terwijl we koffie dronken bij het pelgrimsbureau in Santiago. We kwamen net aan van de Camino Portuges. Ze liet er kaartjes achter van hun Casa. In november troffen we ze weer op het Dankjewelkom van L’ Esprite du Chemin”.
Vanuit de herberg van Freiara is het naar Melide ongeveer 20 km en dan 6 km terug, de Camino Frances op. Rond een uur of 12 kwamen we in Melide aan. Je loopt er heel rustig tot aan de hoofdstraat. En dan als een .... ik weet eigenlijk niet wat, beland je ineens in het circus van de Camino Frances. Wat een immense drukte. Honderden pelgrims. Waar moeten deze mensen slapen, passen we allemaal we in de kathedraal? Niet te geloven. Misschien als je erin loopt, dat je niet zo veel idee hebt van de drukte. Maar als je tegenin loopt, zie je pas hoeveel pelgrims dit zijn. Het is echt ongelofelijk. En heel veel met een klein rugzakje. Dat betekent dat de koffie of grote rugzak wordt na gestuurd. Busladingen Amerikaanse vrouwen bijvoorbeeld.
We krijgen veel commentaar om dat we tegen de stroom in gaan. Maar op een gegeven moment zegt MijnMaatje maar dat we naar Sant Jean du Porte lopen. Dan knikt iedereen bewonderend. We are going back to home...
Rond 14.30 uur belanden we in Casa Familia. Het ligt prachtig op een berg en het kijkt uit over bergen. De mensen en hun kinderen zijn hartelijke en gastvrij. We mogen kiezen, een kamer in huis of in een tent. We kiezen voor de tent. En zo brengen we een heerlijke lange middag door in zon(en veel wind). We genieten van het weer, elkaar, de gastvrijheid. Het eten samen is gezellig. De spreuk van Diaan kont weer goed van pas. “Spot niet met de droom van een ander. “ ik denk dat de familie hun droom hier na leeft. Elke dag met je kinderen samen. Ze opvoeden zoals jij vindt dat dat goed is. In eenvoud. Ze leven van de pelgrims en andere bezoekers. Mooi om te zien hoe ze samen leven. Niet iedereen zal deze levenswijze aan kunnen. Maar ik heb respect voor mensen die hun droom willen leven. Wat niet altijd wil zeggen dat het een droomleven is.
De kinderen zijn vriendelijk en heel belangstellend. Een van de dochters maakt een Dit ben ik boekje. Dit zal ik meenemen en vragen of de kinderen op school dit willen invullen.
We starten de maaltijd door te benoemen waar we dankbaar voor zijn. De kinderen praten al een mooi woordje Engels mee. Dat is ook nodig, want Thomas de andere pelgrim komt uit Tsjechië. Hij loopt terug naar Burgos en dan naar Bilbao. Hij wordt vader in december. Hij maakt een website over de Camino in het Tsjechië’s en wil ons graag interviewen. Alles is prima.
Terwijl ik dit blog type ligt MijnMaatje al in bed. Zijn zonnebril werkt zo goed, dat hij nu pas merkt dat hij hem op heeft. Of ik hem de andere bril wil geven. Hij wil niet weer uit het bed komen. In Lugo was ik ook laat. Toen heb ik mijn bril inmijn toilettas gelegd. De volgende dag wil ik onderweg mijn bril pakken en is mijn brillendoos zoek. Ik zak bijna door de grond.... waar heb ik mijn bril gelaten. We halen alles uit de rugzak en vinden de brillendoos met brillen.... in de toilettas. Je kunt wel eenvoudig leven op de Camino maar zonder bril is dit wel te eenvoudig.
De WiFi is te beperkt. Dus morgen weer meer foto’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten