De vierendertigste dag De thuiskomst

De allerlaatste dag.... ik heb het voor me uitgeschoven. Maar aan alles komt een eind. Dus ook aan deze Camino. Na een goede nacht in het Seminarium Mayor, mijn 33 ste bed, slaap ik vannacht in mijn eigen bed. Van Dochterlief kreeg ik nog een appje gisteravond, ze begrijpt dat wij de Camino leuk vinden, maar ze is blij dat we weer thuis komen. Toch leuk zo’n  appje.

We nemen een ontbijt in het Seminarium. Door de zondag hebben we geen boodschappen kunnen doen. We hebben nog een stokbrood en wat brokjes smeerkaas. Die bewaren we voor het vliegveld. In de tas zitten nog twee bananen, waarvan ik nu weet dat ze platos heten in het Spaans en twee sinaasappels. Met een een yoghurtje, kop koffie en een Santiago bollen moeten we het doen als ontbijt. Dan pakken we echt onze spullen in en lopen nog een rondje door de nu stille stad. Bij het pelgrimsbureau is zelfs geen rij. We hadden nu onze Compostela’s moeten halen. Hadden we zo door kunnen lopen.

Het was door de lengte toch weer een andere ervaring als vorig jaar. Het voelde nu echt weer als een Camino. Onthechting is het woord dat opkomt. MijnMaatje heeft het over loutering. Met name als hij in de rij moet staan. Heeft hij zo’n hekel aan. Ik zelf denk dan aan wat zo tocht me brengt. Is het toch iets calvinistisch dat zo’n reis iets op moet brengen? Mag je als mens niet zo maar 30 dagen genieten? Moet het altijd wat opbrengen? Of komt het door onze levenswijze in Holland dat zaken altijd nut moeten hebben, zoals op school, er moet een opbrengst zijn? Het is ook een voorrecht dat je opnieuw mag beginnen, of een niet startpunt kunt markeren. Anders rijgen dagen achter elkaar aan en door de drukte kom je niet toch aan nieuwe indrukken of ideeën toe. . Ik wil serieus een poging gaan doen voor hardlopen. Toch NG weer een eigen bedrijfje beginnen. Is veel makkelijkere voor de financiële afhandeling. Toch ook nog graag wat meer tijd voor naaien en het liefst een wat zwaardere naaimachine. Dan kan ik beter door dikke stof heen.. ben weer helemaal geïnspireerd door het wandkleed in Santiago.

In de bus richting vliegveld spreken we iemand die de Camino Salvador heeft gelopen. Die staat inmiddels ook op mijn lijst. Net zoals de Camino Inglis. Dit zijn korte routes en kunnen in een herfstvakantie. We snappen nou hoe het werkt en we weten ook dat als iets niet lukt er altijd wel iets te regelen valt.  De rugzak is zo gepakt en goede schoenen moet je toch zorgen dat je die niet de laatste dag aanschaft. De meneer vertelde dat hij ook het Pieterpad had gelopen. Met een tent en een karretje. Dat is natuurlijk ook een idee. Maar deze zomer willen we eerst nog naar St Jean Pied du Port fietsen. Er zijn weer plannen genoeg.

Als we thuis komen staan tot mijn grote verrassing de kinderen ons op te wachten. Wat ontzettend leuk. Daar hadden we helemaal niet opgerekend. Wat ontzettend leuk. Ik had wel gevraagd of ze ‘s avond wilden komen eten. Tapas of nog samen wat na te genieten. Ze hadden de boodschappen gehaald. Thuiskomen is dan ook weer goed.

Tussen de post vinden we een kaartje van Diaan. Ook super! Al met al een fijne laatste dag,