In de herberg, terwijl de sopa nog 10 minuten moet koken, begin ik alvast aan het blog. Het is een moderne herberg en van alle gemakken voorzien. Je kunt koken, lakens en koffie en thee. Wat wil een mens nog meer. Deze herberg kost 10 euro per persoon. En de winkel verderop in de straat is ook nog open ook, dus we kunnen zelf koken. Ik maak een lekkere bonensoep. Onze Duitse vrienden zitten in een andere herberg van 6 euro, maar geen verwarming, wel een keuken, maar geen pannen. Het is dus lekker rustig. Even tijd voor een rustig moment om te schrijven. Er zijn veel mannen alleen onderweg. Deze gaan vaak voor een menu del dia. Maar wij koken vandaag gewoon een lekker soepje. In de herberg van David hebben we deze soep ook gegeten. Aardappels in blokjes, witte bonen, tomatenpuree en kruiden. Na deze koude dag hadden we gewoon zin in soep. Soms is het zo druk in een herberg. Omdat je steeds dezelfde etappe loopt kom je ook steeds dezelfde mensen tegen. Op zich erg leuk en gezellig, maar ik kom zo slecht aan mijn blog toe.
Vannacht was MijnMaatje even wakker en heeft hij wat filmpjes geüpload. Hij zag dat ik mijn bril nog in mijn tas had hangen, toen we bijna bij de herberg aan kwamen. Ik dacht ook dat ik hem nog had toen in bij de herberg kwam. Ik had me al bedacht dat ik alles nog eens na zou kijken. In alle vroegte ging MijnMaatje naar beneden naar de bank. Daar heb ik mijn schoenen uitgetrokken. En ja hoor tussen de kussens vond hij de bril. Super gewoon. De bril is stuk, maar zonder lopen is wel een probleem. Nou had ik vandaag de bril niet nodig, want het was me toch een weer. De eerste twee uur hebben we nog redelijk droog gelopen. Toen begon het te regenen. Een miezerige bui. En daarna de rest van de dag in mist.
Vanmorgen moesten we eerst voor nood een desayunos, het ontbijt, in een bar halen. Er was gisteren geen winkel open. Van het menu van gisteren hebben we het brood mee genomen. Deze hebben we voor onderweg, maar door de regen kunnen we ook nergens zitten. Rond een uur of twaalf kwamen we langs een bar en daar hebben we koffie genomen. Maar het was er zo druk. Het was de enige gelegenheid deze dag. Dat maakt dat iedereen daar een kopje koffie neemt. We wilden ook een broodje, maar ons Spaans en onze handen en voeten waren niet genoeg om de waard te laten begrijpen dat we twee broodjes wilden. Dus hebben we het ene broodje gedeeld. In het begin konden we ergens nog wat bananen en chocola kopen. Plus het ene broodje, was dat het rantsoen van deze dag. In deze bar keek ik ook even naar mijn dikke teen. Deze was wat pijnlijk.,ik kreeg gelijk op de kop van de waard, want je mag in de bar je schoenen niet uit doen. Ik snap het niet goed waarom en wat het probleem is. Maar het blijkt dat ik een knoeperd van een blaar op mijn dikke teen heb. De waard was zo boos en ik begreep eerst niet waarom. Maar het regende buiten en waar moet je dan zitten? Uiteindelijk heb ik in de hal op de grond tussen de rugzakken de blaar door geprikt. Ik weet nooit of dit slim is, want ik plak er dan een compeet over heen en dan met tape. Dit moet dan vanzelf loslaten. De compeet zorgt voor een nieuw laagje huid, maar met tape laat dit niet los. Op mijn hak van dezelfde voet blijkt het kleine blaartje toch nog voor wat mee problemen te zorgen.onder het tape jeukt het, maar je kunt het er niet af halen. Tijdens het lopen valt het mee. Met wat extra wolvoel ik het niet erg. Het komt toch van het klimmen denk ik. Onder de teen heb ik geen wol, maar nu uiteraard wel en dat gaat goed. De hak is een ander verhaal. We willen graag nog 6 etappes. Dan hebben we alles gelopen. Maar duimen dat dit gaat lukken.
Rond half vier belanden we in de herberg. Daar is Kelvin de Nederlandse jongen ook. Helemaal er doorheen. Slecht weer maakt dat sommige mensen het niet meer zien zitten. Johan de Zweedse jongen, waar hij veel mee liep, is naar huis. Johan heeft een paar dagen teveel gelopen. Hij wilde ook graag naar Finesterre en moest km maken. Zijn ene onderbeen zwol zo op, dat verder lopen niet verantwoord was. Jammer is dat. Je weet dat het meestal fout gaat als mensen te veel willen. Je moet dan stoppen. Net zo als het Franse stel, Marie en Michiel. Nu lopen zij elk jaar 3 weken. Dus volgend jaar pakken ze het wel weer op. Sommige mensen sparen jaren verlof voor deze tocht en als je dan zo ver bent en het gaat mis, sneu hoor.
In de herberg, horen we dat we tot half 7 moeten wachten tot de supermercado open gaat. Op een half broodje en twee bananen 26 km lopen is een opgave. Van het broodje van gisteren maken we in een koekenpan een tostados. Met wat boter en twee koppen koffie prima 4 uurtje. Ze kunnen we het misschien wel volhouden tot de winkel opengaat. De weekenden vallen niet mee qua boodschappen en winkels. Is in elk dorp en stad verschillend. In de rugzak kan je ook niet zoveel voorraad meenemen. Dus is het nu even behelpen.
We zitten knikkebollend aan tafel. De soep was heerlijk en ieder een halve sinaasappel als toetje is ook prima. En zo is alweer een dag voorbij. Morgen naar O Cadavo. Dat is ongeveer 24 tot 26 km . Eigenlijk willen we nog wel wat verder, maar de volgende herberg is dan gelijk 8 km verder. Dat wordt toch echt teveel. Misschien dat het meevalt met de blaar. Maar 32 km een beetje te veel van het goede, MijnMaatje is inmiddels naar bed. Ik probeer de blog nog even te uploaden, maar het internet is zo traag....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten