Wat een fijne nacht hebben we in de tent bij Casa Familia gehad. Op mijn Fittbit lees ik dat ik wel 8.30 uur heb geslapen. Dat is een unicum, zeker voor iemand die jaren bijna niet heeft geslapen. Het was lekker fris in de tent. Gisteravond waaide het flink, maar het bed was goed. We lagen er rond half tien in. Om 2 uur werd ik wakker. Ik moest naar de wc. Ik zag dat de hemel onbewolkt was en vol sterren. Een mooi gezicht en ik zat even een poosje op het houten stoepje van de tent om ervan te genieten. Wat een stilte! Heel anders dan hier op het terras waar ik tussen luidruchtige Australiërs zit die een vreselijk kabaal maken. Ik ga na 10 minuten terug naar het warme bed en val weer in slaap tot 7 uur. Wat een nacht!
Bij het ontbijt ontmoeten we de medepelgrim Thomas weer. Hij wil graag een foto van ons maken voor zijn blog. MijnMaatje vraagt naar zijn Facebook. Dat heeft hij niet, want hij heeft een Syrische vrouw en met z’n facebook komt hij Israël niet in. Wat een wereld. Daar worden we natuurlijk nooit mee geconfronteerd. We zitten wel een uur aan het ontbijt. Genoeg om over te praten, home scholing, kinderen, onderwijs. Pas om kwart voor negen zijn we onderweg.
In tegenstelling tot gisteren is het erg rustig. Er zijn wel pelgrims maar niet zoveel als gisteren. Toen leek het wel de vierdaagse. Zeker nu voor Santiago kun je ook uitrekenen waar iedereen loopt. De etappes zijn 25 / 20 km. Dan zijn Pedrouza en Arzua stopplaatsen. Geen wonder dat we gisteren een opstopping aantroffen. Als iedereen tussen half acht en half negen begint, dan komen ze 5 tot 6 uur later ook redelijk tegelijk aan. Vandaag gaan wij naar Arzua en doen dan een km of 13 met de bus tot Pedrouza. Het weer is goed en wel lopen stevig. Rond 13.30 uur zijn we in Arzua. We kopen brood en kaas en bij de bushalte peuzelen we het verse broodje op. De bus zou om 14.20 uur komen. We begonnen voorzichtig al na te denken over alternatieven, toen de bus een kwartier te laat toch nog kwam. We rijden redelijk langs de route en zien medepelgrims van de Camino Primitivo lopen.in Pedrouza is het druk. Vreselijke druk. Er komen hier 3 routes bij elkaar en is eigenlijk de laatste etappe voor Santiago. Maar zo druk als nu hebben we nog nooit mee gemaakt. Maar wat opvalt is ook de mensen met problemen. Onvoorstelbaar veel mensen kreupelen of hebben een schoen en een slipper aan. Je ziet allemaal knieën in braises of ingetapet. Dan is het enkele blaartje van mij pine nuts.
Inmiddels schrijf ik verder in de cocina van de herberg. Er is een groep Zuid Korianen. Erg Katholiek. Ze hielden een mis in de slaapzaal. En voor het eten staan ze op van hun stoel en staan te bidden. Dat hebben we wel gemist op de Camino Primitivo. MijnMaatje zit met open mond rond te kijken. Af en toe tikt ik even tegen zijn kin, dat hij z’n mond dicht doet. Twee Franse dames op leeftijd staan ook bij onze tafel. “Une spectacle! Enorme!” Ik denk dat ze zeker 10 kilo hamlappen hebben. En zeker ook wel 4 cm dik. De lappen gaan eerst in de magnetron en worden dan gebakken. Ze gaan regelmatig terug, omdat het nog niet gaar is. Nu zijn ze wel met een enorme groep. Ik tel er zo wel 18. Maar het is gigantisch. De mannen beginnen met eten en een vrouw kookt. Ladingen groente, uien, augurken, mosselen, garnalen en noem maar op gaan erdoor heen. De keuken van de herberg is totaal ongeschikt voor met twee koekenpannen van een doorsnee van 15 cm. Het is gigantisch chaos. Een berg eten, een berg afval. Een kabaal, er zijn 5 borden voor 18 mensen, een stapel plastic bekers van de Ikea. Ik snap dat herbergen de keuken dicht doen. Hier mag morgen wel een schoonmaak bedrijf komen om alles schoon te maken. Tussen de bedrijven door kookt een Italiaanse jongen een pan spagettie saus met 1,5 kilo gehakt en 3 potten saus en een fles rode wijn. Zitten wij als Nederlanders met 3 blaadjes sla en een blik kikkerwten en een tortilla barvas uit de magnetron. Een Grieks Yoghurtje toe. MijnMaatje zegt”Dan maken wij ons druk over elke plastic zak die we krijgen in de winkel hier en eten we bijna geen vlees. De hoeveelheid die we hier zien, kunnen we een half jaar van eten. Hoe krijg je wereldbreed duurzaamheid tussen de oren van mensen.” Dezelfde hoeveelheden verdwijnen ook weer in de afvalbak. Een van de Koreaanse dames is toch wat anders dan degene die kookt. Ze haalt de herbergier erbij en vraagt om extr afvalzakken. Haalt stukken vlees weer van de borden en doet ze terug in de pan. Er is zeker de helft van hun voorraad over. Dit kun je toch niet de hele dag meenemen in je rugzak. Nu heb ik ook wel Korianen op de ochtend dit zien eten. Dan maken ze om 5 uur weer zo’n portie. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Nou komt het morgen wel vroeg uit, want we willen vroeg aan de wandel, zodat we ook vroeg in Santiago zijn. Ze hebben we een eigen slaapgedeelte. Dus als ze vroeg opstaan heeft niet iedereen er last van.
Elke fase van de Camino heeft zijn eigen sfeer. In het begin is iedereen ontwennig en kent m’n elkaar niet. Na vier weken is dit anders. MijnMaatje heeft inmiddels verschillende mensen op Facebook. We kunnen elkaar volgen en zien dus waar iedereen is. Morgen komen de meeste van onze groep aan in Santiago en sommige zondag. Omdat we nu lang gelopen hebben, hebben we elkaar ook goed leren kennen. Dat is leuk, maar geeft net als hier in deze herberg ook veel kabaal.
Morgen dus de laatste dag alweer. We hebben het vandaag gehad over welke voornemens we nu hebben. Erg grappig, want MijnMaatje zegt dat hij niet aan nieuwe voornemens doet. Vorig jaar heeft MijnMaatje besloten om te stopppen met televisie kijken. Dat heeft hij dus een jaar volgehouden. Hoe zo geen voornemens? We zien er nog niet uit. Ik wil wel gaan hardlopen. In de winter hebben we de sportschool wel. Maar zomers zwem ik graag. Maar het zwembad is niet altijd open. Dus toch maar hardlopen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten