Tja, wat zal ik schrijven? Over de te warme slaapzaal in de Koepelgevangenis? Of over het piepkleine cafeetje aan de bay in Pasai in afwachting van een bui? Waar nog net een auto door het straatje kan en dan niets meer? Of van het schattige herbergje met niks, alleen een goed bed? Over mijn zere knie zonder pijn? Of van de prachtige wandeling van vandaag? Ik was vergeten hoeveel er gebeurd op een Camino dag!!
Gisteravond was MijnMaatje aan het koken. Ons Nederlandse afgemeten portie pasta met een courgette en een rode saus. De hospitalero gooide zo de rest van de pasta in ons water en zei in het Spaans : “ik eet even mee!”. Einde van het liedje was dat hij op Facebook zette dat een pelgrim voor hem had gekookt! We kregen als dank allebei een sinaasappel! En een nieuw portie pasta! Zo komt Jan Splinter door de winter! Maar het Spaanse ijs was gebroken! En we hadden een gezellige avond met alle pelgrims en de hospitalero!
De nacht was warm! Heel warm. Met 20 mensen op een zaal met de meeste ramen dicht is, is dat wel een ding! Tel daar een fors aantal snurkers bij en dat samen is genoeg voor een heavy nacht. Ik ben in de bus mijn slaap masker kwijt geraakt! Nu slaap ik net mijn beuff en dat is ook warm!
Voor de tweede keer lopen we zo vroeg in het jaar! ! En het is warm. Zo warm. Waar is de tijd dat we klappertandend met handschoenen en muts op de Camino liepen? Ik had mijn badpak mee moeten brengen.
De route vandaag was prachtig. Je loopt als het ware op een soort klif. Aan de ene kant de Golf van Biskay en aan de andere kant een strook / rivier naar Pasai /San Sebastiaan. Ik heb 750 hoogtemeters op mijn teller staan! Prachtige vergezichten!
Het was veel klimmen en klauteren. Maar het ging wel. Wel heel rustig. Het is een raar fenomeen. Eigenlijk heb ik geen fysieke pijn. Maar ik voel mijn knie. Normaal weet je niet als je loopt, dat je knieën hebt. Ze doen dan wat je wilt. Nu lijkt mijn knie een eigen leven te leiden. Ik merk dat ik bang ben om mijn knie te forceren.
Ik word op mijn wenken bediend wat betreft mijn roep om kou. Er breekt een bui los en deze blijft hangen! Het vriendelijke haventje van Pasai wordt grijs en grauw!!!
De herberg is bijna vol denk ik! Er is nog een plek! Het is wel een haringen in een ton gebeuren! Er zijn twee douches, maar je kunt nog geen bak afwassen! De jonge pelgrims gaan ergens eten. Volgens mij veel te vroeg, maar ze ervaren het wel! De oude lui, wij en nog een ander Hollands koppel blijven in de herberg en laten de bui aan de jongelui! We hebben brood gehaald, fruit en een zak wortels! Het zal wel lukken zo!
Je beleeft wat op de Camino! Als haringen in ton zitten we, maar er blijken nog meer haringen in te kunnen! Erg grappig! De hospitalero telt, telt! De inschrijving blijkt niet te kloppen. Een jong Pools stel, slaapt samen op een bed! Deden ze gisteren ook al. Dus een bed blijft onbeslapen. De hospitalero snapt gewoon niet hoe dat ene bed leeg blijft en hij wel 14 matras dekjes heeft uitgedeeld! Dan staat er op eens een kleddernatte Duitse jonge man aan de deur! Hij mag binnen komen maar de hospitalera zegt dat er geen plek is. De hospitalero zegt dat er wel plek. Ik help ze uit de brand en zeg in mijn beste Spaans:
“Son jóvenes y duermen juntos en una cama!” De hospitalera gniffelt en lacht! De jonge man mag blijven en alle haringen schuiven wat op!
De andere jonge lui komen terug. Het is maandag en alle bars zijn dicht! Ze hebben inkopen gedaan en confesceren alle stoelen en de hele tafel. De hospitalero ligt op zijn eigen bed bij gebrek aan een stoel. De kamer van hospitaleros is zo klein, dat zij een onder schuif bed hebben. Als die uitstaat kunnen ze niet bij hun aanrecht! Maar het mag de pret niet drukken. Wij zitten in onze slaapruimte op de enige twee stoelen en overzien de drukte! Buiten is het nat, koud en winderig! Binnen inmiddels tropisch!
Ps De slang van het filmpje is echt en leeft!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten