Wat een heerlijke wandeldag! Het ging super goed met mijn benen! Nu lekker zittend in het zonnetje, overzien we de dag!
We eten wraps met een vega pasta, brie en sla! Met gewoon een rauwe wortel! Ze hadden alleen kilo zakken! We moeten nu flink wat weg werken. Morgen gaan we 24 km doen. Er schijnt niets onderweg niets te zijn dus gepaard met 2 dikke stokbroden, wortels en yoghurtjes gaan we op pad!
Uiteraard kunnen we wel een keer een menu doen, maar dan moeten we wachten tot 20:00 uur. Dat vinden we te laat, want we moeten dan haasten om om 22:00 uur in de herberg te zijn!
Dus afgezien van geen fastfood maaltijd is het dus ook praktisch!
Eén voordeel van herbergen zonder keuken en hotels is ook dat we bijna geen koffie drinken! Ik heb vannacht droomloos geslapen! Stond wel op met een knallende hoofdpijn! Met een paracetamol ging het snel beter. Wel voelde ik me rond een uur of 10 gebroken. De rugzak was zo zwaar en schouders en nek deden zo zeer. Ik dacht bij mezelf: “Als ik dit moet volhouden tot Santiago dat weet ik niet of het wel gaat lukken!” Je wordt ook ouder en hebt misschien wat meer gedoe met je lichaam. Maar na de koffie had ik vleugels!
Ik liep vanmorgen een poosje met Amy, een Amerikaanse van 65. Ze had twee nieuwe knieën en een nieuwe heup! Is vast van plan Santiago te halen!
De mensen die we treffen en alleen lopen, zijn kleurrijke en soms excentrieke mensen. Boeiend om mee te praten. We troffen ook ergens Katy een Engelse vrouw. Ze loopt maanden de Camino. Van de ene naar de andere Camino. Gaat dan even naar Marokko.
Dat moet nu Engeland niet meer in de EEG zit. Ze was er zo furieus over. “ Alleen domme en oude mensen hebben dit gestemd. De oude mensen zijn nu dood! En wij zitten wij met de gebakken peren! “
Als we na een prachtige wandeling aankomen bij Deba is er nog plek in de herberg. We moeten inschrijven en betalen bij de tourist info en de herberg gaat een kwartier later open en we komen langs een Dia. Wat een timing. We doen boodschappen daar en gaan dan naar de herberg! Daar aangekomen komt ons Amalia tegemoet lopen! Mijn mond valt open en ze zegt vriendelijk hallo tegen ons! Ik ben perplex. Ze is wat afgevallen, maar ze is het echt. Ze slaapt bij ons op de slaapzaal. Aangezien ik me niet kan voorstellen dat ze alleen op pad is, ga ik naarstig op zoek naar mogelijk lijfwachten. Toevallig zijn er verschillende mannen bij ons op de zaal die mogelijk hiervoor door kunnen gaan. Ze praat heel beleefd. Ze heeft een tussenjaar. Doet nu allerlei bijzondere dingen. Ik vraag aan haar hoe ze op dit idee is gekomen. Ze vertelt dat haar opa op de fiets naar Santiago is gegaan. Hij had als souvenier een schelp voor haar meegebracht. Daarom wilde ze dit een keer doen! Ik kan me niet heugen dat Claus op de fiets naar Spanje is geweest! Maar je wilt het ook niet aan haar vragen, toch? Zeg ben jij niet Amalia? Daarom babbelen over zaken als blaren en benen!
We eindigen de dag door wel een uur te zitten en te eten in de zon op het bankje naast de herberg (een oud station) en genieten van de sobere maaltijd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten