Elke dag een andere herberg! Nieuwe mensen of mensen die vanaf het begin met ons op lopen!
Inmiddels is de pijnlijke knie over! Ik vind het onbegrijpelijk. De eerste dagen was ik bang dat we de Camino niet af zouden kunnen maken. Maar nu voel ik hem af en toe. Ik kan zelfs weer onderweg plassen met mijn rugzak op en dan ook nog gewoon door mijn knieën. Ik heb 3 weken met paracetamol gelopen. Ik had niet in de gaten dat door mijn valpartij in de eerste week mijn schouder ook een dreun heeft gehad. Mijn pijnlijke stuitje gaat ook elke dag beter en het dove gevoel heeft nu niet meer de omvang van een dienblad, maar van een klein schoteltje. Door het slikken van paracetamol heb ik niet door gehad dat de rest van het lijf ook wat problemen had, denk ik! Soms voel ik me wel een Jan Doedel. Vorig jaar twee keer gevallen met de fiets. Gedoe met mijn schouder waar de pees van was gescheurd. De zeurende knie deze winter. Nu weer gevallen! Ook weer gedoe met de schouder. Allemaal eigen schuld, gewoon niet opletten. Als mensen vragen waarom wij zo vroeg lopen, soms in het donker, en ik hoor MijnMaatje vertellen dat ik van de hitte soms van het padje raak, kruip ik helemaal onder de tafel. Dan hebben we het maar niet over de hooikoorts thuis, want dan denk ik helemaal “ wat een gezeur’.
De voeten doen het gelukkig super! Ik ben het aantal km kwijt, maar denk dat we zo’n 700 km hebben gelopen. De eerste Camino’s was dit belangrijk. Nu niet meer!
Vandaag ook onze trouwdag! Al 38 jaar getrouwd! En al 43 jaar hebben we wat samen en we kennen elkaar 48 jaar! Waar blijft de tijd? Bijzonder is dat we onze trouwdag sinds 2008 altijd in buitenland ( of semi buitenland) vieren! Zonder kinderen, soms met vreemden!
Vandaag zijn we in een prachtige herberg! Een nieuw Spaans huis! Wat een verwennerij! Van alle gemakken voorzien! Er is zelfs koffie! We zetten een pot en de rest van de middag lummelen we in tuin en dorp! Ik merk dat ik ook steeds beter kan lummelen. Hoewel? Duolingo oefenen, breien, schrijven, praten met andere pelgrims. De tijd is zo om.
Gisteren waren we in een herberg met gezamenlijke maaltijden! Het was bere gezellig! Het is zo leuk dat je dan Spaans kent! Je kunt gesprekjes voeren! Prietpraat, maar toch!
We hebben om de stress van een plaats in herberg voor te zijn, geboekt tot zondag!Dan zien we wel weer verder! Normaal zouden we dat niet doen. Maar gisteren 30 mensen in herberg en de volgende dag 16 plaatsten??? Dat gaat niet lukken. Daarom een korte route. 15 km. Met een herberg in een tussen plaats. We hebben immers tijd!
Vandaag komen door een gebied waar vorig jaar bosbranden zijn geweest. 9000 hectare is verwoest. We kunnen niet inschatten wat dit betekent. Wel zien we dat veel bomen zijn verbrand. Wat het betekent voor de mensen? Maar er onder groeien prachtig bloemen en het gras is groen. We maken de route langer door een extra lus te lopen. Het is een prachtig landschap. Groene weiden, bloemen en zwarte struiken en bomen!
Het is heerlijk wandel weer!
Grappig, de herbergierster kont aan zoefen. We zitten in een dorp. Alles op wandelafstand. De herberg die is van een dochter van de plaatselijke bareigenaar. Ze zoeft door de straten met een elektrische stepje tussen bar en herberg! Met schort voor! In de bar is een prachtig bloemstuk. Leuk als je met dit meisje hierover kunt praten! Haar moeder had het gemaakt ter ere van 1 mei!
“ Qué hermosas flores' Hecho por mi madre para la fiesta del 1 de mayo! “
Nederlands:
“Wat een mooie bloemen? Gemaakt door mijn moeder voor het feest van 1 mei”
Klik hier voor de link van de film
Klik hier voor de link van Podcast 3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten