Het is druk op deze Via del Plata. De herberg vandaag heeft maar 20 bedden en er zijn veel meer pelgrims op pad. Het landschap is mooi. Akkers met graan, groen van kleur, afgewisseld met bruine aarde. We lopen op zandwegen met keien. Mijn schoenen lopen super. Geen enkele last van blaren. Maar juich gaat nooit te vroeg. Mijn nieuwe schoenen hebben een dunne zool. Ik voel elke steen. We hebben flink het tempo erin! Het gaat fantastisch. Het is zo leuk dat we wat Spaans kennen. We lopen steeds in de buurt van vier Spaanse mannen. Later hoorde ik dat ze wel Spaans praten, maar dat ze uit Granada komen. Ze lopen tot Ourence. Dat is ongeveer nog 5 tot 7 etappes. Dan komen ze in september terug en lopen dan tot Santiago. Ze zijn aanzienlijk ouder dan wij. Boven de 70! Vol trots laat een van de mannen zien dat hij gemiddeld 5,2 km/h loopt. Ik loop gemiddeld 4,5 km/h. Dat vind ik al een hele prestatie. Aangezien we links en rechts om ons heen mensen zien met scheenbeen blessures zijn wij zeer beducht op genoeg drinken en het doen van oefeningen.
Het is koud vanmorgen. In verband met de warmte heb ik de laatste dagen een broek van MijnMaatje aan. Deze is grijs en de pijpen kan ik er af ritsen. Hij zit me als gegoten. Eerlijk gezegd zit hij elke dag een stukje beter. Gelukkig heeft hij een riem. Ik loop dus in korte broek, maar met een jas en handschoenen. De handschoenen blijven aan tot zeker 10:30 uur en pas om 11:30 uur gaat mijn jas uit. ( en vanmiddag weer warm!!)
Gisteren was er in het dorp geen winkel. Daarom moesten we het doen met wat er nog in onze rugzak zat. We hadden van gisteren van het menu het brood meegenomen en de yoghurtjes. Dat was maar goed ook. We hebben gelopen vandaag op de yoghurtjes en op het blikje doperwten met een blikje tonijn. Samen met de wraps was dat even lekker.
Eenmaal bij de herberg aangekomen, waar wij nummer vier en drie op de lijst zijn, merk ik pas hoe moe ik ben! Tot overmaat van ramp blijken er maar acht bedden te zijn. Dan komt nummer negen binnen. Met een laken zak en sloop in zijn hand. Iedereen is in de war. Omdat er veel Spanjaarden zijn is het geschreeuw niet van de lucht. iedereen heeft een idee en een mening. Met mijn moeheid kan ik deze chaos slecht aan. Ik maak het bed op. En zorg dat ik dat ik op het matras lig. Niemand die me hier nog weer weg krijgt. Dan komt pelgrim nummer 10 binnen. Met een sleutel in zijn hand. Het Spaanse geratel is niet van de lucht. Blijkt er boven nog een zaal te zijn met 12 bedden achter een gesloten deur. Deze zaal is schoon, licht en fris. Hoewel ik gedacht had niet meer te verkassen pakt mijn maatje bij lakens van het opgemaakte bed en we verkassen naar de mooie zaal boven. Met beiden een ander bed. En wat blijkt de herberg heeft wel zes plaatsen over. Waar dan ineens al die pelgrims zijn? Ik weet het niet, maar dat maakt ook niks uit ik heb een bed. Maar het Spaanse kabaal houdt nog zeker een half uur aan. Ik ken inmiddels zoveel Spaans dat ik hoor dat het over het misverstand gaat van de bedden. Je zou toch denken, bedden genoeg iedereen naar bed klaar is Kees? Maar dit is Spanje zo werkt het niet.
Het is 1 mei. Dat is in Spanje een feestdag. Gelijk heb je dan weer gedoe met winkels die niet open zijn in deze dorpjes. We zijn op tijd om nog net bij het kleine prachtige supermarktje, ik durfde geen foto te maken, inkopen te doen. Om twee uur gaat de winkel dicht en gaat hij niet meer open vandaag. Bij de herberg, netjes maar Spartaans, eten we wat brood. Ik word slomer en slomer. Ik heb net nog genoeg energie voor een douche. Dan vlei ik me op het bed. En wordt zeker 1 1/2 uur later weer wakker. Ik ben zo sloom en heb zo weinig kracht, ik weet niet wat er met me aan de hand is. MijnMaatje trekt me uit bed en zegt: we gaan naar de bar voor koffie. Ik drink twee koppen koffie en komt weer wat bij.
Dat is het nadeel van lang op de Camino zijn. Je treft allerlei mensen. Zo ook een Nederlands echtpaar. Met deze komen we aan de praat. De tijd vliegt. Het is gezellig, maar ik kom zo niet aan mijn blog toe. Of aan mijn Spaanse les. Gelukkig is daar ook Fernando. Een man uit Barcelona. Hij wil graag Engels leren praten. Dat komt mooi uit. Wij leren Spaans van hem, hij Engels van ons. Nu is er helemaal geen tijd meer voor het schrijven van dit blog. Denk je dat je alle tijd van de wereld hebt, ben je nog heel druk. Ik heb ontdekt dat er een programma is waarin je inspreekt en dan wordt het uitgetypt. Super handig en het werkt reuze! Ik kan dit lopend doen. Na de koffietjes in de bar en het gesprek met de Nederlanders, loop ik enkele rondjes en spreek dit blog in! Erg handig. Het is inmiddels bijna 20:30 uur ‘s avonds. Het lome dorpje van vanmiddag komt tot leven. Door de warmte gaan we begrijpen hoe het levensritme in de warme streken in Spanje werkt. Je werkt en leert en speelt als het fris is. In de hete uren neem je de siësta. En nu vanavond om 20:30 uur is het heerlijk weer. Met veel plezier loop ik door dit eenvoudige dorpje. Ik kom aan mijn Duolingo lesjes niet toe! Terwijl we hier om 13:00 uur aan kwamen.
Gek, nu nog even lekker buiten, straks mijn nachthemd aan en naar bed! De yoghurttjes zijn al klaar. Flessen gevuld. Eten is ingepakt. We kunnen zo vertrekken. Morgenvroeg om 6 uur gaat de wekker. We hebben 26 km voor de boeg! Heb er weer zin in!
Klik hier voor de film
Geen opmerkingen:
Een reactie posten