Geeft wel aan hoe uitputtend was. Je kunt echt een Camino vaker lopen! Ik herkende niets meer! Rond 10.30 uur zijn we in O Castro Dozon. Daar drinken we koffie en doen we boodschappen! Het duurt even voordat we ook brood hebben gevonden. Brood eten we thuis weinig, maar is op deze dagen essentieel! Het ontbijt was ook al niets! Bovendien hebben we geen yoghurt of een salade. De herberg in O Castro wordt gerenoveerd. Nu we in de buurt zijn herken ik het! Hier is de herberg dicht. Ook de herberg van een zij instroom route is dicht. Dan wordt de volgende etappe echt een ding. Vanuit O Castro moeten we naar A Laxe nog 18,50 km. Dat is ook wel eens een afstand voor een dag! Daar beginnen we dan rond half twaalf aan. Ik herken niets en het gaat op en af! Ondertussen luister ik naar mijn luisterboek! Dat leidt af. Het gaat met de knie net als met de route op en af!
Maar om 16.15 uur zijn we in de herberg. Een prachtig gebouw van hout, glas en staal. Oogt binnen wat uitgewoond! Maar geen probleem, de douches zijn heerlijk, ondanks het beton. Er is een soort serré. Ik warm hier lekker op! Mensen om ons heen zijn rillerig en sommige hebben koorts. Misschien heb ik er ook wat last van! Je loopt geen 1000 km zonder schade!
Zelf koken is lastig. Er is een pan en een schuimspaan. Zo gaat het in Galicië. Wel keukens, maar geen inventaris. Dus het wordt een menu. Hoe dichter bij Santiago hoe lastiger zelf koken wordt.
Morgen zijn we precies 42 dagen, dus 6 weken op pad. Soms lijkt het maar even, soms al eeuwen! Ik moest vanmorgen spontaan huilen! Zo’n heimwee! Ik geef het eerlijk toe: aan KleinKind! We krijgen zulke leuke foto’s en hij groeit zo! Straks kent hij ons niet meer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten