Dag 5 Van Goch naar Kevelaer

Het einddoel is gehaald!  We zijn in Kevelaar, Kevelaer zoals ze hier zeggen, beland. Kevelaar is een klein Duits stadje. Maar sinds 1642 een bedevaartsoord. Hendrik Huisman kreeg in 1640 tot 3 maal toe de opdracht om een kapel te bouwen voor Maria. 

Bezoekers van de kapel genazen er van hun kwalen en al gauw werd dehydratie stadje een bedevaartsoord! 

Nog steeds bezoeken pelgrims deze stad! Er is een groot Lourdesachtig onder komen, waar vieringen kunnen worden gehouden!! Dat naast de basiliek en een hoeveelheid kerken en kapeltjes!

Het was een prachtig route vandaag. Maar ook een prachtige dag! Het ontbijt in het hotel was heerlijk!! Broodjes en yoghurt met vruchten.  Eieren, kaasjes, tomaatjes. Wat een verwennerij! Het weer werkte super mee! Het was fris, maar de zon scheen! We liepen het eerste stuk langs de Nieser. Een prachtig stroomdal landschap! Onderweg zien we een houten kruis “Wandelt in liebe” zo super mooi en zo toepasselijk voor deze tocht waar verdraagzaamheid een onderdeel van is. In de mis van vanavond horen we het toevallig nog een keer. “ Verdragen kun je uit liefde! “ Hoe mooi komen dingen samen! 

Rond het middaguur bereiken we een Duits oorlogsbegraafplaats. Sober, maar prachtig in eenvoud! 

Wat een verdriet ligt hier. De graven zijn gebundeld in groepen van drie. Samen in een ronding. De route lopen we ook in het kader van 75 jaar Vrijheid. Sommige mensen stoppen voor een koffie. Maar wij gaan door! 

We lopen in de zon langs de rivier en buigen na een Schols het land in. Kevelaar roept! Na een veld met koolzaad doemt de toren van Kevelaar op! We moeten nog wel bijna 2 km door het stadje lopen. We zijn er vroeg en nemen daarom een kop koffie! Ik verken Kevelaar dan nog een poosje in mijn eentje. Veel winkels met kaarsen, teksten en boeken. Een echte bedevaartplaats!  Rond een kerk branden kaarsen en ik zie veel zieken in een rolstoel. 

Dan treffen we ook de buurvrouwen van de Vredesvlam. Wat leuk dat zij ons komen op wachten. Om 17.00 uur zullen we elkaar treffen in de kerk en zullen dan de meegebrachte kaarsen aansteken. Die van mij is nog in Hengelo. En die van MijnMaatje is op het laatste moment spoorloos. Dan arriveren de fietsers. Deze zijn net op tijd. We steken de kaarsen aan in de hal van de kerk. De buurvrouwen die ons de kaarsen hebben gegeven zijn erbij. De kaarsen zetten we in een kring op een ijzeren plaat en verbeelden een pelgrimstocht van vrijheid, vrede en verdraagzaamheid! Als de kaarsen allemaal aan zijn, zingt een meisje toevallig als start van de dienst een prachtig lied!! Het klinkt zo mooi! Het is de naamdag van paus Johannes Paulus. Daarom is de dienst extra feestelijk! En het is een feestje! Zonder kleerscheuren is iedereen de tocht goed doorgekomen! Met elkaar staan we tijdens het lied rond de kaarsen. Een bijzonder moment. 

Na dit ”sacrale” moment is het tijd voor pragmatisch zaken, zoals daar zijn de slaapplaatsen en het diner. We verblijven in het Priesterhuis. Er zijn 2 of 3 persoons kamers. Het is er prachtig in eenvoud. Het eten is ook eenvoudig, doch voedzaam! Vis( het is vrijdag)met aardappelen en sla en chocolade pudding toe! 

En dan is deze dag voorbij. Ik heb geen tijd voor douchen gehad en zit nog in mijn wandelbroek en schoenen dit blog te schrijven! 

Morgen gaan we met bus naar huis! Wat is het gedicht van  de pelgrimspas toepasselijk!

“Wat je ook mag bewegen

Geniet van het landschap 

De stilte 

word een met de natuur.

relativeer op je weg grote zaken.

En verwonder je over de kleine dingen die je worden gegeven.

Prijs je gelukkig dat je dit mag doen.”

Met dit gevoel sluit ik de dag af! Morgen het allerlaatste moment! 

Klik hier voor de film! 

Dag 4 van Kleve naar Goch

Een spannend dagje! Weeronline gaf deze dag een 3! Dat wil wat zeggen. In de krant berichten over een windhoos in Elten en ‘s Herenberg.  Klik hier voor het krantenbericht De vrouw van de jeugdherberg had het over “sturm im wald” en gefarlich. Gisteravond kletterde de regen tegen de ruiten van de eetzaal die uit keek op een vallei onder Kleve. Weeronline gaf deze dag een 3. Dat maakte dat ik me wel een beetje onrustig voelde. Je laat je toch ook weer leiden door anderen. Slechte zaak. Maar als geen ander weet ik ook dat het heel vaak toch meevalt. Zo eigenlijk ook vandaag! 

De nacht op de kamer met 4 was goed te doen. Ik kwam wat laat in slaap. Had ook te maken met het feit dat de verblijfsruimte een grote klankkast was. Het geluid kletste tegen de muren omhoog. Ik werd er horendol van. Daarom ben ik vroeg naar boven gegaan. Maar uiteindelijk heb ik een prima nacht gehad! 

In de herberg was een prima ontbijt. Duitse broodjes, kaas, fruit mmmm. 

Dan komt toch ook het moment van vertrek. Gewapend met de wandelpijpen en de poncho verlaten we de herberg. De poncho blaast alle kanten op! Na 15 minuten is het droog. Er lopen een prachtige route in het Reichswald. Het bos heeft schitterende herfstkleuren. Het is fris. Dan verschijnt warempel de zon. Wie had dat gedacht van een dag mee als cijfer een 3. We komen langs oorlogsgraven. Indrukwekkend de witte kruisen. Er is een boek waarin je je naam kunt schrijven. De fietsers zijn er toevallig ook net. Dan gaat de route verder door het bos en begint het toch te miezeren. Bijzonder dat we dan net arriveren bij een schuilhut met ruimte voor elf mensen. Het moet zo zijn! 

We zijn dan halverwege. De regen zet niet door en na het eten is de bui over en komt de zon ons weer vergezellen. Dan lopen we langs de rivier de Nier. Nog nooit van gehoord. Het is gek. We zijn 100 km van huis en je komt op zulke prachtige plaatsen! Het lijkt een beetje op de Bekendelle bij Winterswijk of het Stroomdal van de Ruiten A in Drenthe.  Het is geweldig! De mooie route,  het weer, het gezelschap. Boeiende mensen! 

We komen bij een grappig Corona moment. Ik snap niet precies de relatie met Corona, maar het lijkt wel een soort Cruz de Ferro! Maar dan met engelen. Door verschillende mensen verzameld. Gisteren bijbelteksten en een bord van Willibrordus, nu het engelenmonument. Met Ps 91;11

Maandag de Abdij. Wat er dinsdag was weet ik zo niet maar daar komen ik nog wel op. Zouden de vrijwiligers van het Servicepunt er onder vallen? Elke dag is er een geplande of ongeplande link met bezinning.,,

Dan bereiken we Goch. Een Duitse plaats in de buurt van het vliegveld Weeze. Niet zo’n mooi als Kleve, maar het kan er mee door! 

Het is weer een Duits hotel, maar dan een paar decennia minder gedateerd als Hotel Wanders in Elten. Het diner is voortreffelijk. Ik heb in jaren niet zo lekker gegeten. Een heerlijk soepje, lekkere plakken vlees met een heerlijke saus. Met gebak toe, 

We hebben beide de benen goed. Geen blaren en geen gedoe! Wat een dag vol dankbaarheid! 

En de pragmatische les: kijk nooit naar het weerbericht. Hier geldt:” Men lijdt dikwijls  met meest door het lijden dat men vreest, doch dat nimmer op komt dagen!” Morgen alweer de laatste dag! De tijd vliegt!

Klik hier voor het filmpje van de dag 

. 

Dag 3 Van Elten naar Kleve

Na een heerlijk nacht in de prachtige warme kamer en het voortreffelijk bed gaat de wekker om 6.30 uur. We moeten om 11.00 uur over de pont bij Millingen. Anders moet je 2 uur wachten. We kunnen snel. Gisterenavond heb ik alles al opgeruimd en klaar gelegd. Je zou denken dat je in 5 minuten klaar bent. Maar uiteindelijk zijn we precies om klokslag om 7.00 uur aan het ontbijt. 

In een prachtig authentiek kamer krijgen we een authentieke Duits ontbijt. Witte kaizerbrotchen met kaas en yoghurt. Heerlijke hete koffie. Zo zijn we er rond kwart voor 8 klaar voor. Voorzien van een lekkere lunch kan deze dag niet meer mislukken. 

Het is grappig! Wat is het weer een ding. De berichten zijn dramatisch, maar onze ervaring is dat het meestal meevalt. Bovendien je kunt ook niet anders, want je moet door! In de begin jaren van ons lopen en fietsen gingen we wel eens niet i.v. m. berichten. We bleven de hele dag thuis en hadden dan geen enkele bui! Inmiddels weten we dat het eigenlijk als je er midden in zit meevalt. 

Zo ook vandaag. Vanmorgen even 5 minuten regen en de rest droog! Een lekker windje! Bovendien is het niet koud! Eerder te warm! Maar de ware pelgrim moppert niet! De route is prachtig. Eerst via de Rijn naar Tolkamer en Lobith en dan oversteken bij Millingen. Daar staan de fietsers ook. Zijn gaan naar Nijmegen en gaan via Groesbeek naar Kleve. Het tweede deel lopen we alleen. Even wat rust. Via de Rijn lopen we weer terug Bimmen naar Kleve. De route gaat niet door Kleve, maar we nemen de binnenstad even mee. We zijn er nog nooit geweest. Het is een aardige stad. Nieuwbouw, maar ook een oud slot. Er schijnen banden te zijn met het Nederlandse koningshuis. Er loopt een route van Apeldoorn naar Kleve. Daar lopen we ook stukken van. 

De groep is leuk, gemêleerd en interessant. Maar het accedeert goed. Na 28?km bereiken we de Jeugdherberg. Met Duitse punckligheid wordt de herberg geregeerd. Er zijn ook twee jeugdgroepen en enkele van ons reisgezelschap maken zich zorgen over het lawaai. Tot nu toe echter maken wij meer lawaai dan de jongeren, maar de nacht is nog lang! 

Het verschil tussen de abdij, het hotel en de Jeugdherberg is prachtig! Wat een diversiteit van ervaringen. De herberg is het soort van jeugdherbergen Spartaans. Het eten uit pakjes, maar als toegift veel fruit. 

De WiFi en internet is een beetje een dingetje. Wat ben ik toch afhankelijk van internet geworden. Ik wil gauw het blog klaar maken, maar ik doe dat nu op mijn mobiel. Met mijn (nieuwe)  bril gaat dit prima! Maarden moet ik wel internet hebben. Ben je 70 km van huis en dan is internet een probleem! Ook dat is pelgrimeren: dingen accepteren zoals ze komen! 

Ik maak me nu maar klaar om naar bed te gaan. De dag was lang genoeg. Morgen om 7.45 uur moeten we klaar staan voor het ontbijt! 

Maar de stand tot nu toe:

De benen zijn goed en de blaren pinuets. Het is heerlijk om zo bezig te zijn. In de buitenlucht samen elkaar met verschillende mensen! En wat is het fijn om een keer niet zelf je slaapplek te zoeken! Ik geniet! 

Klik hier voor hier filmpje van de dag

Dag 2 Abdij Willibrordus richting Elten

De eerste dag is prima verlopen, maar de nacht was wel een dingetje. Pijn in de knieën en heupen maakten dat ik slecht in slaap kwam. Na een paracetamol heb ik super geslapen en was ik bij het opstaan pijn vrij. Om half  acht was de laude en het leek me fijn om daar toch naar toe te gaan. Ik werd op tijd wakker en gauw heb ik me aangekleed en wilde de donker ochtend inlopen. Toen ik nog even bij MijnMaatje achter de deur keek, we slapen apart,  zat hij al helemaal aangekleed in de stoel op zijn ruime ‘ slaapcel’ te werken aan zijn filmpje! Ik zal de link straks toevoegen. Samen sluipen we de donker ochtend in richting kapel. Daar brandt het licht helder en de monniken zijn al begonnen. Nog twee pelgrims van onze groep schuiven aan. De stemmen van de mannen klinken helder en zuiver. Je kunt nu de inhoud goed verstaan en volgen. Ik vind dat mooi. Hoewel ik ook graag meegenomen  wordt in de mystieke sfeer in Vezelay bijvoorbeeld. De kapel hier is klein en bijba knus te noemen. De heren houden het lang vol!

Na een prima ontbijt met yoghurt en heerlijk brood gaan we op pad. Het miezert, maar dat mag de pret niet drukken. 

Ik praat nog even met de gastvrouw. Zij en haar man doen dit werk als vrijwilligers. Ze hoeven niet zelf  te koken. Er komt een catering. Maar ze organiseren  het met zoveel vreugde en zorg  en zijn zo behulpzaam. Dit werk lijkt mij ook wel wat. Als ik niet meer werk, zou ik dit ook wel willem doen. Wat een plaats om een paar dagen te helpen en te mogen verblijven. 

Een paar mensen  van de groep zijn ook vrijwilligers  op een natuurcamping. Ze beheren daar voor een midweek de camping. Dat doen ze enkele weken per seizoen. Schrijven gasten in en zwaaien ze uit. De man is tachtig en doet nog steeds dapper mee. Ik hoop dat het ons ook gegeven is om op deze wijze gezond oud te worden. De toekomst kristalliseert zich steeds meer uit. Vrijwilligerswerk om  mensen te helpen op een camping, herberg of klooster is wel iets wat we  erg leuk vinden en waar we zeker voldoening in zouden kunnen vinden. Ik heb ook wel een keer iemand gesproken die gids is op Huis Verwolde. Dat lijkt me ook leuk. 

Maar er moet ook wel iets met kinderen zijn. Maar goed, wie weet wat op ons pad komt! 

Vandaag gaat de route net een kus naar het Onland. Bekenden uit de Achterhoek weten waar dat is.  Dan naar Braamt. We houden pauze in het Servicepunt. Dat is een winkel met dr meest noodzakelijke boodschappen, brood, kaarten, zeep en zo. Het Servicepunt wordt beheerd door vrijwilligers uit het dorp! Je kunt er ook koffie drinken, spelletjes doen en de krant lezen. Speciaal voor  ons blijven ze open tussen dr middag. Wr zitten er heerlijk even droog. We eten ons brood en we krijgen een kop koffie! Wat een leuk initiatief. In Braamt is verder niets meer. 

Dan lopen we door het bos in Montferland naar Elten. Een Duits stadje. De mondkapjes komen weer op en de route van 24 km is ten einde. Morgen moeten we over de Rijn. Nog wel een ding, want om 11 uur moeten we met de pont en eerst moeten we 12 km hebben gelopen. 

Aangekomen in het hotel ruilen we van kamer. We liggen nu op de derde verdieping. Sommige mensen hebben wat moeite met de trap. Net als gisteren worden we beloond met een super kamer. Ik heb nog nooit in zo’n mooie kamer geslapen. De inrichting is chique, misschien iets gedateerd, maar zeer ruim. Er was een misverstand over de bedden. Er leken te weinig bedden, maar zonder te schuiven kunnen er bij ons wel 4 bedden bij. 

Gisteren belanden we ook door ruilen ( op verzoek van anderen)  op de nieuwste kamers.  Mensen die ons kennen weten dat we sobere plaatsen ook geen enkel probleem vinden. Maar nu geniet ik met volle teugen van het heerlijke bed met schone witte lakens. De benen zijn een beetje stram, Het valt niet mee om bij aankomst te denken aan de oefeningen. Ik was wel uitgeblust van de 24 km. We hebben een half uurtje gerust en dat was alles onderweg. Op een Camino lopen we de eerste dagen altijd onder de twintig km en rusten we vaak. 

De rest zit al beneden, maar ik wil even het blog af schrijven!  We hebben zo een diner. Het is wel een luxe pelgrimage. Ik voel me wat stram en ik heb twee blaren. Een in mijn nek van de schouderbanden van de rugzak en een in mijn hand. Mijn voeten doen het fantastisch! De schoenen zijn nog niet als pantoffeltjes, maar dat worden deze vast wel. 

Klik hier voor de link van het filmpje

Dag 1 Hengelo naar de Abdij de Slangenburg

De eerste etappe zit er op! De route was prachtig. In mijn kamer in de Abdij (let op alleen, eenpersoons kamers) maak ik een begin met het blog. De Abdij is gerenoveerd. Sober,  eenvoudig, maar met prima badkamer! Je moet zelf je bed opmaken, maar dat is prima. De route was 23 km. Ik had een beetje last van mijn knie. Uit voorzorg had ik stokken mee gebracht. Ik zal zo even magnesium olie op mijn  knieën doen. Dat kan voor het douchen  even intrekken. Heerlijk zo een kamer alleen. Natuurlijk met MijnMaatje is het nog leuker. Een hele dag lopen in een groep vind ik vermoeiend. Veel praten en de onderwerpen zijn toch wel wat aan de zware kant.  Ik vind omgaan met mensen heerlijk, maar hecht aan af en toe alleen zijn en mijn autonomie. 

Vanmorgen zijn we om 8.45 uur van huis vertrokken. Eerst naar de Vredesvlam voor de kerk in Hengelo. Daar kregen we een kaars, een kaart en een stempel! Een mooi gebaar.

Een oud leerling Luuk Stam maakte foto’s en een artikel voor het Contact! Ik voeg de link straks toe. Wat vind ik het geweldig om te zien wat oud leerlingen doen en hoe ze zich ontwikkelen’ 

Na een kop koffie gingen we echt van start. Richting Dorpsbos, het Zand, Wolversveen, de Meene Halle, Heide en toen Slangenburg. Een prachtige route door een schitterend herfstlandschap. 

Wij hebben alles wat in de koelkast zat in de vriezer gedaan of in de wraps. De wraps hebben we rond twaalf uur voor de Sussessschool opgegeten. Wat ligt deze school mooi en wat een prachtig plein/speelplaats. 

Via kronkelende zandwegen lopen we naar de Slangenburg. De zon schijnt en betoverd het landschap in gouden kleuren! 

Aan het Boelekerlspad nemen we een tweede pauze. Ik had nog een stuk bubbeltjes plastic in de rugzak gedaan. Maar goed ook, want 11 mensen op 1 bankje is lastig. Maar zo zittend aan de slootkant wil prima. 

De Abdij ligt hier prachtig. Vanavond gaan we naar het complet. Het is wel een luxe pelgrimsroute. Inclusief ontbijt en warm eten. Eigen kamer! Prima. Ik ga er ook van genieten. Leuk om met bekende en onbekende mensen op pad te zijn. Allemaal verschillend en toch allemaal naar het zelfde doel. 

Ik ga het bed opmaken en even een dutje doen! Rond 19.00 uur is het diner. Lekkere soep, vega spaghetti en een lekker toetje toe! Vrijwilligers beheren het gastenverblijf. Ik weet niet of ze zelf koken, maar Broeder Koert komt ons welkom heten. Hij vertelt over  de Abdij. Hij trekt de lijn met de vrienden van Jezus die de eerste mensen van de Weg werden genoemd. Ik kom het niet allemaal volgen en onthouden. Wel nog de vergelijking dat het stempel het watermerk van Gods liefde is. Dit had ik nog nooit gehoord! Hij zet vervolgens het stempel. Een prachtig stempel van Willibrordus! 

Klik hier voor de link van het artikel.

Klik hier voor de link van het filmpje

De vooravond van de pelgrimage naar Kevelaar

Het is bijna zover! Morgen gaan we naar Kevelaar.  Kevelaer ( op zijn Duits)is een bedevaartsplaats in Duitsland ter hoogte van Venlo.

Vorig jaar had een groep mensen een idee om een tocht te lopen van uit Hengelo naar een bedevaartsoord in het kader van 75 bevrijding. Vrijheid, vrede en verdraagzaamheid. Zo ontstond het idee voor deze tocht met de bestemming Kevelaar. . Zestien mensen doen mee, zowel fietsers als wandelaars. Vanuit Hengelo gaat het in vijf dagen via de Slangenburg en de Duitse plaatsen Elten, Kleve en Goch naar eindpunt Kevelaer.

Toen men vroeg of wij zin hadden om mee te lopen, zeiden MijnMaatje en ik natuurlijk gelijk ja. Helaas ging door Corona de tocht niet door en vandaar dat we het nu pas gaan doen.

Toch is het gek. Of je nu gaat voor een reis van 6 weken of deze toch, dezelfde opwinding ontstaat en je neemt ook bijna dezelfde spullen mee. 

Ik loop niet voor een Maria verering of zo, maar het thema vrijheid, vrede en verdraagzaamheid zijn woorden die in het licht van ontwikkelingen in de wereld niet genoeg aandacht kunnen hebben.

Persoonlijk beleef ik aan het wandelen veel plezier, maar ook even een poos in een lagere versnelling te leven en te zijn , is heerlijk. Om in de lagere versnelling te komen, moesten we de laatste week nog wel even flink buffelen. Maar volgens mij is dat altijd zo, als ik dit blog nog eens na lees. 

We starten bij de Worldflame of peace. Deze staat voor de Remigiuskerk in Hengelo. 

Maar goed, morgen gaan we. De rugzakken staan klaar met het mooie Kevelaarschildje. . Het yoghurtje voor het ontbijt en de wraps voor de lunch zijn klaar. De was gedaan, huis schoon en de vuilnis weg gebracht en de koelkast leeg.  Van de laatste restjes sla nog een soepje gemaakt. Die gaat morgen vroeg nog in de vriezer. 

Nog een nachtje! We zijn er klaar voor!

Klik hier voor het artikel uit de Gelderlander. 

Ter info:

Het Duitse plaatsje Kevelaer (vlak over de grens bij Venlo) is al eeuwenlang een bekend Mariabedevaartsoord. Al sinds 1642 wordt er in deze plaats een wonderbaarlijk genadebeeld (een ets) van de Maagd Maria vereerd. Dit genadebeeld staat bekend als de ‘Consolatrix Afflictorum’: de ‘Troosteres der bedroefden’.

Handelsreiziger Hendrick Busman was in 1641 op weg van Weeze naar Geldern en bad bij het hagelkruis op een kruising vlakbij het gehucht Kevelaer, toen hij tot driemaal toe een oproep van Maria hoorde: “Op deze plek moet je voor mij een kapelletje bouwen!” Busman was arm, maar de kapel kwam er in 1642. Pelgrims volgden al snel en ook de eerste genezingen lieten niet lang op zich wachten. In 1647 erkende de Kerk acht van deze genezingen als wonderbaarlijk. Om het oorspronkelijke stenen gebedszuiltje heen werd in 1654 de Genadekapel gebouwd (zie foto), enkele jaren eerder was er al een bedevaartkerk gebouwd. In de negentiende eeuw werd de grote Mariakerk gebouwd, die in 1923 tot basiliek werd verheven.

Kevelaer behoorde enige tijd tot het bisdom Roermond, ging in 1801 tot het bisdom Aken behoren en werd vanaf ongeveer 1823 ingedeeld bij het bisdom Münster. Voor Nederlandse katholieken ‘boven de rivieren’ was Kevelaer lange tijd zeer belangrijk, omdat in het protestantse noorden openbare katholieke geloofsuitingen verboden waren. In het koninkrijk Pruisen, waar Kevelaer onder viel, bestond echter wel godsdienstvrijheid.

Dag 14 Hengelo Gld

 In de vroege ochtend loop ik mijn mijn lievelingsrondje om Hengelo. De zon probeert door de wolken heen te schijnen. Het is stil het lijkt wel Frankrijk. De vroege ochtend geeft rust. Zeker hier op de zondagmorgen in Hengelo. Ik zie boven de toppen van de bomen, de kerktoren spits van de Remigiuskerk. Zo meteen ga ik daar naartoe om weer mee te zingen in het Ad Hoc koortje.

Nog één dag en dan begint de hectiek in weer. Het schelpenpad knispert onder mijn voeten. Nog even een keer genieten van deze stille ontspannen momenten. Ik zag op mijn Fitbit dat mijn slaap score 82 was. Dat is heel hoog en betekent dat ik heel goed en diep heb geslapen. Mijn hartslag was rond de 42. Is ook een zeer zeer goede score. En ik weet ook dat als het werk weer begint de hartslag ook weer zo 10 tot 15 punten hoger zit. Maar ik mag niet mopperen. Volgende week een druk weekendje. Het weekend daarna gaan we naar Drenthe. Dan nog weer 14 dagen, begint de reis naar Kevelaar. Kevelaar is een bedevaartsoord in Duitsland. Met een groep mensen lopen we vanaf Hengelo naar Kevelaar in vijf dagen. Ik heb er weer zin in. De terugreis gisteren uit Frankrijk liep voorspoedig. Mag ook wel na acht jaar. Niet een keer fout gereden. Thuis gekomen gauw spullen opgeruimd en het pakje wat ik voor mijn maatje had gemaakt, hebben we uitgepakt. We komen zo langzamerhand op een leeftijd dat we spullen genoeg hebben. Het pakketje was met allerlei lekkers gewoon uit de winkels in Frankrijk. Balsamico azijn, mosterd, honing, kaasjes en verschillende bioproducten. Ze hadden in Frankrijk pasta van kikkererwtenmeel en groene bonenmeel. Leuk om een keer te proberen. Mijn maatje was er blij mee. Wat was het weer fijn thuis. MijnMaatje had de vloer in de was gezet en het huis was spik en span. Twee buren hadden een feestje. Dat is niet erg. Maar het lawaai is zo overweldigend na de stille herberg in Frankrijk. Ik heb zin aan het gewone Leven. Weer naar het zwemmen, hardlopen, de sportschool, oh ja en natuurlijk het Kleinkind.
Zondag 17 oktober start ik weer met het blog om een verslag te maken van de Pelgrimstocht naar Kevelaar.