Bijna weer zo ver .... maar heel anders

Sinds 2013 ga ik naar Spanje om de pollen te ontvluchten. Dit jaar is compleet anders. Door de Corona geen reis naar Spanje. De landen zijn op slot.Ter bescherming van iedereen lockdown. In je huizen blijven en contact op 1,5 meter. Gelukkig wonen we in de Achterhoek en daar is ruimte. Maar toch. Door mijn hooikoorts, kan ik niet altijd zomaar naar buiten en zeker met dit prachtige weer.

Vanaf 16 april gaan we naar Friesland. Dicht bij de kust hebben we een huisje gehuurd. Hopelijk gaat het daar beter dan in de Achterhoek. In Spanje loop ik altijd de Camino. Als eerste natuurlijk tegen de pollen. Maar in de loop van de tijd heb ik ontdekt, dat ook een week of 4 /5 helemaal los van thuis en werk mij ook heel goed doet. 
Een vorm van retraite, thuis komen bij jezelf. Ook daar kijk ik naar uit. In de tijd van werken ga ik altijd voor 200%. Niet alleen werk, maar ook al mijn vrijwilligerswerk, wat ik overigens met heel veel plezier doe, even loslaten. Alleen de cadans van slapen, lopen, eten, denken, schrijven en slapen. Ik voel me rijk dat ondanks alles, dit ooit ergens op mijn pad kwam. 


Door de Corona ligt alles stil. Dat maakt dat we zeker al vier weken binnen zitten. Daar ontstaat ook een cadans van, heel vroeg een uur lopen, werken, eten, opruimen. En verder niets, niets, niets..... alles is gesloten, gaat niet door....alleen wij samen in huis en af en toe samen een wandeling buiten. Wat een onwerkelijke tijd!

De laatste dag

We kunnen eventueel uitslapen. Er is geen pelgrim en er wacht geen klus of zo. Maar we zijn toch allemaal vroeg wakker. We eten nog een lekker ontbijten en besluiten nog een kleine wandeling als afscheid te maken. Wat geniet ik van dit landschap. Zo mooi glooiend en zo afwisselend. Niet alleen het landschap, maar ook de rust en de eenzaamheid.  De natuur met de mooie vlinders, de uil die je hier elke avond hoort. Het is hier nog zo mooi. De koeien de grazen en soms zo over de heg naar je kunnen kijken. Ik kan hier wel wonen.

Een Caminovriendin heeft een huis gehuurd in Spanje en heeft daar nu een herberg. Misschien ook iets voor ons. Kopen is definitief, maar huren… dan kun je ook bekijken of het je bevalt.

Thuis gekomen haalt Yvonne de laatste boodschappen. Etty en ik poetsen en maken een salade voor morgen voor de terugreis. Alles in de herberg glimt. Behalve de ramen. Ik krijg ze maar niet streeploos gezeemd. De volgende keer neem ik mijn eigen trekker en zweem mee.

We harken et blad in de tuin en vegen de stoepjes. Alle spullen van ons zelf slepen we uit elke uithoek van de herberg. Mijn schilmes en schort, de stafmixer en de slaplanten.

Vanavond komen er nog drie pelgrims. Een Frans echtpaar en ene Zwitserse man. Aardige, vriendelijke mensen. We hebben geanimeerde gesprekken. Ze spreken ook een beetje Engels en de Zwitser spreekt ook Duits. Dat maakt dat we alles goed kunnen volgen.

Vandaag eten we pompoensoep met een courgette. Heerlijk en dat vonden de pelgrims ook. Samen met een wrap en een bieten salade weer een prima maal. Het is erg gezellig aan tafel en dat maakt dat we om 9.00 uur pas aan de afwas zijn. We poetsen alles weer tot het glimt.

Alles wat we kunnen inpakken is ingepakt. De spullen voor het ontbijt staan klaar. De schone lakens liggen in stapeltjes klaar voor de kamers. De pelgrims willen graag vroeg weg en willen om 7.00 uur ontbijt. Wij vinden het prima.

Het zit er weer op. Jammer!  Tot een volgend jaar

Eindelijk pizzaaaa....

Vandaag staan er geen pelgrims in het boek. Dat betekent vandaag een relatieve rust.

Edith, de pelgrim van gisteren, heeft genoten van de herberg. De sfeer, het eten, haar bed….de douche. Het was een bijzondere ontmoeting en wat leer ik hier ook weer van. De kijk op de wereld en op mensen wordt zo verbreed. Wat zijn de levens van mensen verschillend. We zwaaien haar uit. Een vrij vogeltje onder de zon…. Zo beschrijft haar dochter haar, in een gedichtje dat ze kreeg bij haar start van haar Camino.

Omdat het  verblijf tegen het einde loopt, willen we zo langzamerhand gaan opruimen en schoonmaken. Maar als we dat nu al doen, is het zaterdag weer smerig. De spinnen hebben de weg naar binnen goed gevonden. En in ganzenpas rukken de spinnen op. De grootste webben halen we nu al vast weg. De ramen wassen we nu ook al. Maar morgen gaan we echt los.

Ik maak de douche alvast schoon. De glazendouchewand zet ik in de week met schoonmaak azijn. Idem de tegels. Ik val bijna flauw van de lucht.  En mijn werkwijze leidt me van het een in het ander, de kalk in de douche, de vuilnisbakken, de deksel van de vuilnisbakken, De binnenkant van de wasmanden, de afvalbakken onder het aanrecht. Lekker fris met ouderwetse groene zeep op natuurlijke basis. De wasbakken, de bak onder de centrifuge, de lampen boven de wasbakken enz. Ik geloof dat ik dit werk elke dag wel kan doen. Het is bijna een vorm van meditatie dat poetsen. Maar het huis en de omgeving werken ook mee.

Voor we het weten is het 14.00 uur. Tijd voor de lunch. We zitten in de zon en ik val pardoes in slaap tussen twee happen salade in. Elke dag sta ik tussen 6.30 uur en 7 uur op. Dat lukt goed, maar overdag is het wel steeds doorgaan. Tot een uur of negen. We nemen wel de tijd voor het koffie en de lunch. Vandaag nog een restje rijst van gisteren, met bramen, appels, ananas, peer, rozijnen met fromage blanc en geitenkaas. Erg lekker.

We merken dat het kouder begint te worden. De nachten en ochtenden zijn koud. Overdag is het weer heerlijk. Eind van de middag moeten de vesten weer aan.

De tuin sproeien we nog elke dag, maar doordat de warmte maar kort is, hoeven we niet zoveel water te geven.  De preiplanten doen het goed en ook mijn slaplantjes staan er mooi bij. We zoeken noten en deze doen het goed. Binnen no time hebben we een emmer vol. Lekker hoor! We ontdekken nu dat er ook rozenbottels zijn. Je kunt daar ook jam van maken. Daar hebben we helaas geen tijd meer voor. Maar dat idee blijft wel in mijn hoofd. Samen met het wasmiddel en de eigen gemaakte tandpasta.  

We halen ook nog bij een buurhuis lavendel en bij nog een huis verderop, rapen we stoofperen. Samen met de noten en bramen toch weer een fikse wintervoorraad.

Vandaag gaan we echt voor de pizza. Er moet natuurlijk niet onverwacht nog iemand komen. Daarom blijft Yvonne thuis en halen Etty en ik boodschappen en pizza. We komen bij de pizza bakker. Het is niet te geloven: gesloten op donderdag.  Goede raad is duur. Dan maar terug naar de Aldi voor een pizza uit de koeling. Dan bedenk ik me dat Yvon had gezegd, spoor over en na 100 meter rechts. Dat is hier niet. We doen nog een poging en ja……een prachtige pizzeria. Het ruikt er heerlijk. Ik kies een pizza quartare  formage en Etty en Yvonne nemen een pizza vegatarian. We sjeesen door de heuvels snel naar huis en dan gaan we los…..pizza!!!!

Een schitterende wandeldag

Na de drukke dagen met pelgrims, vandaag geen pelgrim, dachten we. We hebben 6 bedden te verschonen. De luiken zijn klaar en de klussenlijst is ook bijna afgestreept.
Wat ons bindt is natuurlijk  wandelen. Daarom besluiten we als de was in de machine zit, geen pelgrim zich meldt, dat we ons trakteren op een lange wandeling. We nemen een broodje mee en water voor thee. De velden worden zichtbaar groener. De omgeving is zo glooiend. De lucht is prachtig blauw. We overleggen om naar Mont Chabois te lopen. Dat is een kerkje op een heuvel en van heinde en verre zichtbaar. Daarna trakteren we ons op een pizza in Lormes is het plan. De pizza die we vorige week zijn misgelopen. Zo gezegd, zo gedaan.

We genieten. Maar we plukken ook nog bramen, want zo voor de gein alleen op pad, past natuurlijk niet. We halen een tas met noten en we plukken nog een kilo bramen. Het weer is heerlijk. De zon schijnt en er is een frisse bries. Fijn voor de pelgrims, zo’n dagje.
We eten ons broodje op het bankje bij de kerk en kijken de omgeving af. Ik voel me in dit gebied zo heerlijk. Dan wandelen we weer naar huis. We besluiten al wandelend, dat we nog een paar klusjes doen en dan nog even lekker genieten in de zon. Dan gaan we rond een uur of 6 de pizza’s halen. We kijken hier naar uit. De vorige week was de pizzeria gesloten plotseling. Ging onze pizza niet door. Wat waren we teleurgesteld

De tocht is ongeveer 8,5 km en rond 14.30 uur zijn we weer thuis. We zitten net met een kop thee of de bel gaat. Een pelgrim? Het lijkt er op. De vrouw wil niet in de herberg. Ze komt uit Nederland en heeft alleen maar in de tent geslapen tot nu toe. We bieden haar thee aan en een toetje van gisteren. Ze geeft aan dat ze pech had met winkels en geld. Ik bied haar daarom ook maar het restant rijst en bonen van gisteren aan. Met nog een ei en komkommer. Ze smult en valt er op aan alsof ze in geen dagen heef gegeten. Uiteraard komt dan het verhaal. Problemen met haar zoon, haar dochters uit huis. Ze heeft 5 dagen voor ze ging besloten om te gaan. In het kader van privacy gaat het verhaal te ver. Einde van het liedje is dat ze ook blijft slapen. Ze zit alleen op het bankje voor de herberg te genieten. Van de zon, van de plek….. gewoon genieten. Daar gaat de pizza…… Ik ben zo moe, ik val als een blok in slaap op de stoel en krijg het verhaal niet eens mee.
Deze mevrouw werkt niet. Ze doet vrijwilligerswerk bij een hospice. Mooi dankbaar werk. Ze vertelt er over.

We maken een groentesoep, van oud brood een pizza,  warmen de rijst van gisteren op en ik wilde een tortilla maken. Maar deze mislukt. Hij werd  niet droog aan de bovenkant. Jammer. Maar we hebben genoeg. Want we hebben ook nog een salade met warempel wat tomaten uit de tuin.
Ik heb gisteren slecht geslapen. Ik stuitte toevallig op een filmpje van een moeder die ziek was een doe een wensdag kreeg. Zo ontroerend en zo teder gefilmd. Ik huil de hele film. Ik loop de hele dag met nog rond met dit gevoel. Raar hoor, komt vanmiddag deze vrouw die in de hospice werkt. Met veel verdrietige verhalen. Wonderlijk.

Het blijkt ook nog dat ze jarig is vandaag. En dan helemaal alleen op pad en slapen in een tent en niet op een camping….. wat weer een verhaal.

De wifi doet het zo erbarmelijk. Ik wist niet dat ik zo vaak iets opzoek of iets van internet nodig heb. Wat een gedoe. Ik zit nu in de kleine herberg. Daar werkt het en daarom load ik dan dit blogje daar maar op.

Een drukke pelgrimsdag in de herberg

Vanmorgen hebben we onze Oostenrijkse pilger uitgezwaaid. Hij loopt voor de 2 de keer 700 km. Vorige jaar ook al een stuk en volgend jaar doet hij het laatste stuk. Dan heeft hij er 2100 km op zitten. Als hij weg is, halen we zijn bed af, doen gauw de afwas en gaan dan gepaard met plastic zakken op zoek naar bramen.
Het is een stuk van 7 km en we doen er wel 2 uur over. Dan hebben we 2 kilo bramen en een kleine zak met noten. Maar bovenal hebben we genoten van de prachtige omgeving. Le Chemin ligt op een heuvel en je kunt alle kanten uit kijken. De omgeving is geel, afgewisseld met groene rijen bomen.
Om elf uur zijn we thuis. We drinken gauw koffie en gaan vervolgens aan de slag. Ik was de ramen, Etty schildert een kozijn. Yvonne doet de was en maakt een bed op. We staan op het punt om te beginnen met het schilderen van de luiken of de eerste pelgrims zijn er. Het is inmiddels weer heel  warm.  In de ochtend is het nog fris. Midden op de dag heet en vanavond bij het diner weer fris. Je merkt dus goed dat het later in het seizoen is.
Maar de pelgrims proberen de warmte van de middag voor te zijn. Ze gaan vroeg op weg en dat betekent ook vroeg in de herberg. Op zich niet erg, maar pelgrims willen dan graag praten en hebben allerlei vragen. En ze willen ook 's morgens weer vroeg weg.

Er komen vandaag 6 pelgrims. 1 Nederlandse man, 2 Franse mannen, een Nederlands echtpaar en een Duitse man. Ze zijn er allemaal vroeg. Rond drie uur zitten we met negen mensen aan de thee en koffie. Het is een wirwar van talen. Gelukkig zijn de luiken af. Tussen de bedrijven door maken we ook nog jam. Het lukt ook nog om voor het eten de tuin te voorzien van water. Als dat na de maaltijd moet, is het donker.
We hadden bedacht dat we wel chinees konden eten. Met 6 Nederlanders zou dat wel leuk zijn.  Het lukt ons wonderwel om Chinese tomatensoep te maken en gado gado als hoofdgerecht. Met alle potjes en zakjes hier in de herberg wordt de kans van slagen groot. In de tuin is een prei groot genoeg om in de soep te kunnen. Is er tenminste iets uit de tuin bij. Samen met de pinda’s en de pindasaus, kroepoek en zoetzuur is het echt een lekkere maaltijd.

Het Nederlandse echtpaar loopt vanuit Nederland  en is nu net 29 dagen onderweg. Het viel niet mee om in Noord Frankrijk overnachtingsplaatsen te vinden. Die ervaring had de Nederlandse man ook. Hij is zonder routeboek op pad gegaan. Niet handig met de slechte internet verbindingen hier op het platteland. Dan wordt het zo wie zo erg lastig.

De maaltijd is een groot succes. De mannen eten stevig en alles is aan het eind van de maaltijd is schoon op. Dat is ook fijn. Hebben wij morgen geen restjes en kunnen gewoon een broodje eten.
Wat zijn de mensen blij met het pelgrimeren en de plaats in de herberg hier.

Na de maaltijd en een fikse afwas, zitten we uitgeblust aan de keukentafel. Ik moet nog het een en ander doen voor school. Maar de wifi laat ons zitten. Vervelend, geeft wat extra gedoe. Maar ja, het is niet anders…….

Rentmeesterschap maar dan in het Duits: wat is dat?

Vanmorgen gingen de eerste pelgrims om 7 uur aan het ontbijt. Dat betekent om 6.30 uur opstaan. Het weer is heerlijk. Lekker fris en met een vest aan kun je prima even buiten wat doen. We merken goed dat de tuin niets oplevert. Alle groenten zijn weer op. Daarom moeten we naar Corbigny. Ook is het elastiek van een van de bedhoezen geknapt. Er is geen elastiek meer in huis. Maandagmorgen een brei- of naaiwinkeltje open is onwaarschijnlijk, maar we proberen het toch. Het elastiek vinden we uiteindelijk in de Atac, een dure grote supermarkt. Inderdaad 1,5 meter elastiek voor €5,50 is ook duur. Om 11 uur zijn we weer in de herberg. Alleen boodschappen doen vraagt al een halve morgen. Dus gelijk koffietijd bij terugkomst. Van mijn "hermandeeg" heb ik gisteren een clafoutis gemaakt. Met een lepel fromage blanc net een gebakje. Ik denk dat het trouwens geen clafoutis is, maar een omgekeerde appeltaart. Maar ik weet niet hoe dit heet. We nemen het bij de koffie. Lekker hoor!  Goed gelukt. Het brood wat ik gebakken heb is niet gelukt. Ik had alleen maar havermout en speltmeel. Dit zijn te zware melen. De cake is ingezakt.

Dan verven we elk een luik.  Ze worden super mooi! Ik hark ook wat blad bij elkaar.  Wat een frustratie dat ik de witte kiezelstenen niet goed blad vrij krijg. Hoe moet je dit nu doen? Als je het blad te diep opharkt krijg je op de composthoop veel stenen. In een tuin met al veel stenen niet handig. De tuin is met de droogte een bron van frustratie. Geen opbrengst en elke dag sjouwen met water. Wat een gedoe. En dus om de twee a drie dagen boodschappen doen. Het enige wat nu een beetje komt zijn de tomaten. Maar deze zijn te klein om nu al te oogsten. We hebben hier ook wel eens gezeten terwijl we elke dag tomatensalade aten of tomatensoep. Of courgettesoep, courgettetaart, zoetzuur van courgette, courgette boter. Nu zie ik in de tuin 2 armzalige courgettes.

Nu we steeds pelgrims hebben, hebben we ook weer wat restjes. Je wilt niet te weinig hebben, maar ook niet te veel. We hebben wel een heel brood over. Tussen de middag eten we voor nood hartige wentelteefjes. Ze smaken super. We besluiten om van oud brood een pizza bodem te maken. We belegen deze met broccoli, ui en paprika en veel soorten kaas. De enige pelgrim smult. En wij ook.

Morgen komen er 5 pelgrims. Dan moeten we goed aan de bak. De ene pelgrim van vandaag is al 20 dagen onderweg. Heeft veel alleen gelopen. Dat merk je gelijk, de behoefte aan een gesprek is dan groot. Gelukkig spreekt hij Duits. Hij is leraar geweest in filosofie, ethiek, religie en psychologie. Genoeg gespreksstof dus. Gewoon een praatje in Duits gaat me prima af, maar mijn woordenschat wordt beperkter als het over ethische kwesties gaat. Is het verantwoord om eten weg te gooien?  Dan vragen gesprekken veel energie.  Bijvoorbeeld Rentmeesterschap over de aarde, maar dan in het Duits: wat is dat? Ik weet inmiddels eekhoorn in het Frans, er lopen hier twee, ecureuil. Als je hoort hoe ze heet hier uitspreken, dan herken ik het woord eekhoorn er wel in. Zo leren we elke dag wat erbij.

na de afwas, maken we nog een avondwandelingetje. De avond zon kleurt de lucht prachtig rood. Gisteren en eergisteren was de volle maan zo prachtig. Nu is de horizon rood. Ik voeg foto's toe!

Rentmeesterschap: Gutsverwalter

Als rentmeesters van de schepping dienen we ons dat terdege te realiseren:

Als Verwalter der Schöpfung müssen wir uns das zu Herzen nehmen. 

Een warme zondag....

Het is de gewoonte om op zondag naar de Laude te gaan in de basiliek in Vezelay. De Basiliek Sainte-Marie-Madeleine van Vézelay, een belangrijk bedevaartsoord in de middeleeuwen, etappe voor de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, troont op de heuvel van dit mooie dorpje in Yonne, Bourgogne. Dat betekent om 7.15 uur in de auto. De nonnen zingen daar zo prachtig. Het is elke keer een bijzondere ervaring. Vandaag waren er wel 12 pelgrims die de zegenbede kregen. Elke keer ontroerend mooi. je wordt ook altijd uitgenodigd om de ikoon van Madelene te bekijken en er voor te knielen of een kruis voor te slaan. Op zich heb ik daar niet zoveel mee. Maar de uitnodiging om op het koor te komen en dan tussen de nonnen te zijn is geweldig. Het klink daar dan zo fantastisch.

Om 10 uur zijn we terug in de herberg. Het is 25 km rijden, langs slingerende weggetjes, heuvel op en heuvel af. Dat kost gewoon een half uur.
Terug in de herberg zijn de gasten van gisteren er nog. Ze hebben lang geslapen en staan klaar om te gaan wandelen. We zwaaien ze uit en we gaan dan ontbijten. In de zon, die overigens steeds warmer wordt. Ik hark afgevallen bladeren, we verven een luik, ik was wat ramen en we doen wat was. Allemaal op een zondagstempo. Dan krijgen we bezoek van een oude herbergier. Hij wil op bezoek bij Arna en Huberta. Hij is erg sneu dat hij ons treft. Hij reist alleen en doet uitvoerig zijn camino verhaal. We pakken ons breiwerk er maar bij. 

Hij vertrekt om 15.00 uur en wij eten dan als lunch de restjes van gisteren. Ik ruim vervolgens mijn kleren op. daar had ik bij mijn fietstocht en mijn Camino Via del Plata geen last van. Ik had ook niets bij me. Maar nu wel... Tja en het is de tijd van het grote verkleden. 's Morgens lange broek, kluskleren, korte broek, jurkje  en 's avonds weer de omgekeerde volgorde.

Vandaag hebben we drie pelgrims. De laatste kon ons niet vinden en om 19.15 uur schuift ze bij ons aan de tafel. Een gemêleerd gezelschap, een Franse dame. Een Nederlandse wiskunde leraar die per 1 september is gepensioneerd en nu al 29 dagen loopt vanuit Nederland( ??? hoe dit kan) en een Nederlandse vrouw op de fiets. Een bijzonder mens. Met een ukelele in haar fietstas. Ze blijkt een verslavingsarts te zijn. Ze zingt voor ons twee liedjes. Erg bijzonder. Elke avond is dit weer een verrassing. Het wordt een geanimeerd tafel gesprek. De pelgrims geniet zichtbaar en wij dus ook. Zo vliegen de dagen voorbij. Nog 5 dagen en dan gaan we weer naar huis...... weer terug naar het gewone leven, dat nooit meer gewoon is...

O, ja de stroom.... vroeg iemand? Niets meer aan de hand. We kloppen het af.