De vierendertigste dag De thuiskomst

De allerlaatste dag.... ik heb het voor me uitgeschoven. Maar aan alles komt een eind. Dus ook aan deze Camino. Na een goede nacht in het Seminarium Mayor, mijn 33 ste bed, slaap ik vannacht in mijn eigen bed. Van Dochterlief kreeg ik nog een appje gisteravond, ze begrijpt dat wij de Camino leuk vinden, maar ze is blij dat we weer thuis komen. Toch leuk zo’n  appje.

We nemen een ontbijt in het Seminarium. Door de zondag hebben we geen boodschappen kunnen doen. We hebben nog een stokbrood en wat brokjes smeerkaas. Die bewaren we voor het vliegveld. In de tas zitten nog twee bananen, waarvan ik nu weet dat ze platos heten in het Spaans en twee sinaasappels. Met een een yoghurtje, kop koffie en een Santiago bollen moeten we het doen als ontbijt. Dan pakken we echt onze spullen in en lopen nog een rondje door de nu stille stad. Bij het pelgrimsbureau is zelfs geen rij. We hadden nu onze Compostela’s moeten halen. Hadden we zo door kunnen lopen.

Het was door de lengte toch weer een andere ervaring als vorig jaar. Het voelde nu echt weer als een Camino. Onthechting is het woord dat opkomt. MijnMaatje heeft het over loutering. Met name als hij in de rij moet staan. Heeft hij zo’n hekel aan. Ik zelf denk dan aan wat zo tocht me brengt. Is het toch iets calvinistisch dat zo’n reis iets op moet brengen? Mag je als mens niet zo maar 30 dagen genieten? Moet het altijd wat opbrengen? Of komt het door onze levenswijze in Holland dat zaken altijd nut moeten hebben, zoals op school, er moet een opbrengst zijn? Het is ook een voorrecht dat je opnieuw mag beginnen, of een niet startpunt kunt markeren. Anders rijgen dagen achter elkaar aan en door de drukte kom je niet toch aan nieuwe indrukken of ideeën toe. . Ik wil serieus een poging gaan doen voor hardlopen. Toch NG weer een eigen bedrijfje beginnen. Is veel makkelijkere voor de financiële afhandeling. Toch ook nog graag wat meer tijd voor naaien en het liefst een wat zwaardere naaimachine. Dan kan ik beter door dikke stof heen.. ben weer helemaal geïnspireerd door het wandkleed in Santiago.

In de bus richting vliegveld spreken we iemand die de Camino Salvador heeft gelopen. Die staat inmiddels ook op mijn lijst. Net zoals de Camino Inglis. Dit zijn korte routes en kunnen in een herfstvakantie. We snappen nou hoe het werkt en we weten ook dat als iets niet lukt er altijd wel iets te regelen valt.  De rugzak is zo gepakt en goede schoenen moet je toch zorgen dat je die niet de laatste dag aanschaft. De meneer vertelde dat hij ook het Pieterpad had gelopen. Met een tent en een karretje. Dat is natuurlijk ook een idee. Maar deze zomer willen we eerst nog naar St Jean Pied du Port fietsen. Er zijn weer plannen genoeg.

Als we thuis komen staan tot mijn grote verrassing de kinderen ons op te wachten. Wat ontzettend leuk. Daar hadden we helemaal niet opgerekend. Wat ontzettend leuk. Ik had wel gevraagd of ze ‘s avond wilden komen eten. Tapas of nog samen wat na te genieten. Ze hadden de boodschappen gehaald. Thuiskomen is dan ook weer goed.

Tussen de post vinden we een kaartje van Diaan. Ook super! Al met al een fijne laatste dag, 

De drieëndertigste dag Pinksteren in Santiago

Andere jaren zaten we vaak in een hostel in de stad. Deze was echter volgeboekt. Daarom zitten we nu buiten de binnenstad. Maar geen probleem het is maar 500 meter. Maar wel bijna 250 treden naar beneden en weer 250 treden onhoog. Het heeft ook wel wat. Het is een oud seminarium(kostschool) . Ik denk dat er wel 300 mensen kunnen slapen. Gisteravond hebben we op de trappen bij de ingang een hele poos gezeten en genoten van het uitzicht over Santiago. Samen met de Duitse vrouwen hebben we nog een glas wijn gedronken. In de kelder is een keuken en een piepklein supermarktje. Je kunt pasta en tomatensaus kopen. En nog wat shampo en zo. Het is zo leuk om allerlei mensen nog weer te treffen en om mensen hier te zien koken. De keuken heeft meer pannen dan de herberg in Pedrouza en kan ook een groep Koreanen aan. Vanmorgen hebben we er ons ontbijt gegegeten. Ik had nog een stuk oud brood en in het aanwezige broodrooster met wat plakjes banaan en goed ontbijt. 

Dan gaan we op weg naar de Pelgrimsoffice, voor een nieuwe poging.  We lopen door het stille, uitgestorven Santiago. De pleinen leeg.  Geen mens te zien. Verschillende  keren kwamen we een jong koppel tegen. Huibert en Mathilde. Mooie jonge mensen om te zien. Bijzondere mensen. Duidelijk in een oog op slag. Het meisje draagt een gekleurd Indiaas tasje met allerlei buttons erop. Ze doet me denken aan een oud collega. Haar gezicht is een glimlach. Elke keer groet ze vriendelijk. Het contact is soms wat ingewikkeld. Ze spreekt een klein beetje Engels. That’s it. Ze loopt met een houten stok, waarschijnlijk ergens op geduikeld in het bos. Dat deed ik de eerste keer ook, lopen met een houten stok. Het oogt zo echt...Had vervolgens nog maanden last van een schouder. Ik wil het tegen haar zeggen, maar iedereen mag ook zijn eigen leerproces door maken. En misschien krijgt zij geen last van haar schouder, kan natuurlijk ook nog. Toen we ons inschreven bij de nonnen moesten we ons beroep opgeven. Een leerkracht heet hier professor. Iets te veel eer voor mij. Bij Mathilde had de non toch echt een probleem. Ze zei in het Engels:” I am a travelar.” Volgens de non geen beroep. Student? Worker? Uiteindelijk maar een liggend streepje. 

De jongen ziet er uit als de jonge David uit de bijbel. Een grote bos krullend haar. Een rond brilletje en een schipperspet op zijn hoofd. Hij kan zo in een film spelen. Het doet me denken aan de film Yentl van Barbara Streisand. Hij heeft een groene map met allerlei papieren aantekeningen. Hij heeft een broek zoals de boeren vroeger in Nederland ook droegen. Dik grof ribcord. Met bretels, niet droog te krijgen, volgens mij als het nat is. We dachten dat hij een artiest was, kunstenaar. Hij blijkt daken te voorzien van dakpannen. Ogenschijnlijk leven ze zonder zorgen. We zijn een beetje regelachtig. Wat meer zonder organiseren en plannen zou je leven minder zwaar maken. Op de Camino leren we dit een beetje. Maar helemaal los?

Deze mensen komen we nu tegen. We omhelzen elkaar, volgens goed Camino gebruik. Toch heel bijzonder om deze jonge mensen dan hier net te treffen. 

De rij is net zo lang als gisteren, maar ik wil wel graag de Compostela. Dus staan we 45 minuten in de rij. Daarna drinken we koffie in de huiskamer. Daar komen we weer mensen tegen die weer op hebben gelopen, met de familie van Casa Familia. Dat is toch ook weer toevallig. En zij kenden ook al weer het verhaal hoe wij de mensen van Casa Familia hebben ontmoet. De tekst van Diaan:”Verwonderen is het begin van filosofie.” Verwonderen die wij ons vandaag zeker. Hoe is het mogelijk dat we Mathilde en Huibert ontmoeten. En hoe kan het dat we de Duitse dierenarts op de valreep nog weer treffen in het Seminarium? Er zijn wel 100 overnachtngsplaatsen. Zeker als je geld hebt. Hij heeft hier dinsdag een congres over BSE (Gekke Koeienziekte) Hij is tegen inenten. Ik weet niet precies waarom. Hij logeert de andere dagen in het sjieke hotel hierachter. Zijn kostuum heeft hij daar naar toegestuurd. 

Alleen van Liander hebben we nog niets gezien of gehoord. Hij is erlebnis pedagoog. Het laat teams opdrachten uitvoeren en legt het na een uur stil en ligt dan de vinger op de zere plek. Heel interessant. Maar we hebben morgen ook nog een kans. De dierenarts had de films van MijnMaatje al gezien. Norbert een andere Duitser had ze al doorgestuurd. 

Tijdens de mis vanmorgen hebben we de botaformeira gezien. Deze schijnt niet altijd gebruikt te worden, maar we hebben steeds gelukt. Elke keer als we in Santiago zijn, zien we deze. Hoe kan dat toch, dat we hier zo’n geluk mee hebben?

De rest van de middag brengen we zittend op terrasjes door. Ik winkel nog wat. Moet toch een souvenier hebben. Ringen heb ik genoeg. Te groot, dat wel. Ik zag iemand met een leuk rugzakje met de kathedraal erop. Deze heb ik gekocht. Ook bezoeken we nog een Museum van het klooster San Martin. Al met al vloog de dag om. Jammer dat het pelgrimsbureau voor informatie over d Camino’s dicht zat. We denken erover om met de herfstvakantie de Camino Inglis te lopen.maar we zien het wel. 

Op de trappen van het Seminarium genieten we nog even van het uitzicht over Santiago. We hebben net gegeten. Een menu del dia, omdat de winkels dicht zijn ivm Pinksteren of zondag. Hebben we speciaal een herberg uitgezocht met keuken, kunnen we nog niet zelf iets maken. Ik kwam tot de ontdekking dat ik mijn Ov kaart heb vergeten. Met de kaart heb ik 40% korting. Omdat ik niet Mathilde ben, baal ik er wat van. Ik kijk nog even op internet en vind bij Actie van de dag nog kaartjes voor €12. Nog goedkoper als met mijn OVkaart.

Dan komen Dieter en Wilfried ook nog op de bordes bij het Seminarium. We praten nog wat en wisselen wat gegevens uit. Ze hebben de filmpjes van MijnMaatje ook al gezien. Morgen komt de rest. Ivm het trage internet doet hij dat liever thuis.  

De tweeëndertigste dag van Pedrouza naar Santiago de Compostela

De laatste dag. Van Diaan krijgen we de laatste spreuk. Erg toepasselijk. “Vraag jezelf af of je gelukkig bent en je houdt op het te zijn.” Dat vragen we ons dus maar niet af op deze prachtige stille mooie ochtend. Maar dankbaar ben ik wel. 

Na een goede nacht in Pedrouza, tussen 4 en 5 uur gestoord door pelgrims die al gaan lopen in het donker, word ik voor de tweede keer wakker rond kwart voor 7. Vanuit de slaapzaal zie ik de lucht rood kleuren. Het belooft een mooie dag te worden. We komen in de eetruimte, waar inderdaad een grote schoonmaak is gehouden. Alle tafels en stoelen staan gestapeld. De sporen van het Koreaanse diner zijn gewist. Een Italiaanse familie ontbijt ook. Met Santiago taart en Magdalena's(cupcakes) en Mariakaakjes, dus ook zij houden van een zoet ontbijt. Erg grappig om zo de verschillen te zien. 

We lopen in stevig pas richting Santiago. Vanaf nu is het een eitje. Om half tien bij een bar, met een rij van een kwartier voor de koffie, nemen we even een kop koffie. Iedereen heeft haast. Als Santiago in zicht is, wil je maar een ding. Er naar toe. Zo belanden we rond het middaguur in Santiogo op het plein van de kathedraal. Je komt natuurlijk maar een keer voor de eerste keer aan. Deze keer is dus niet zo bijzonder, maar toch. Het is wel een periode van bijna 5 weken. Ik heb het gevoel van helemaal losgeweekt zijn. De dankbaarheid overheerst. De zon schijnt op deze dag, we zijn samen, we zijn gezond! Wat een geluk dat we dit zo samen kunnen doen. Wat een indrukken en ervaringen ook weer op deze reis. Zo’n bijzondere morgen op het strand voor Santander met een Duitse vrouw, die door de griepprik, jaren uitgeschakeld is geweest. Ik heb haar niet weer gezien. De eerste dag met de Nederlandse vrouw met haar zieke man. Dat was ook zo’n bijzondere avond. En zo zijn er veel momenten op te noemen. We zitten een poos stil op het plein. Dan togen we naar pelgrims bureau. het is er druk. Dat is te voorzien. Dus gaan we naar de Nederlandse huiskamer. We worden er hartelijk ontvangen. Het is altijd fijn om hier te zijn. Er hangt dit jaar een schitterend handwerk aan de muur. Het verbeeld de Camino. Het is zo mooi. Ik maak een foto en zal deze ook op het blog plaatsen.

We kopen een kaart met de route. Deze sturen we naar Aerofitt. We bedanken hun voor de goede  begeleiding bij de afgelopen winter en laten hun zo weten dat we goed zijnaangekomen. 

Terwijl ik dit blog schrijf op een terrasje in de straat van de pelgrimsoffice. komen verscheidene pelgrims langs. Sofia, de Portugese vrouw, Salvatore uit Sicilië en zijn zoon Valerio. We maken foto’s en zijn ook weemoedig. De laatste dag. Via Facebook kun je elkaar nog wel een poosje volgen, maar het einde is voorbij. Ook Andrew de Rus komt langs. Zijn vrouw en kinderen komen deze week naar Madrid.

We besluiten toch maar wat ergens te gaan eten. Ik wilde zelf wat maken, maar dan moeten we terug lopen. 500 meter, op zich niet veel, maar 500 treden naar beneden en ook 500 omhoog. Dus dat doen we maar niet. 

We eten op een terras in de zon een menu. We zien de gerestaureerde voorkant van de kathedraal. Hij is prachtig geworden. Twee lekkere schouderkarbonades met frietjes en een Santiago torte toe. Dat kan nu. Niet anders. 

We gaan zo nog even bij de mis kijken en een ontbijtje halen. Misschien nog even naar het pelgrimsbureau. De rij is steeds zo lang, dat we besluiten dat we daar geen tijd gaan doorbrengen. 

Dit blog maak in af op de trappen van de Alberge Seminario. De Compostela heb ik nog niet. De rij was steeds zo lang en toen ik de laatste keer kwam was het bureau dicht. Morgen een nieuwe poging. Nog 3 Duitse vrouwen komen binnen. Daar hebben we ook verschillende dagen bij in een herberg gezetten. Ook met hun maken we nog even een praatje.

Er komt net een padvindersgroep binnen. De kramp en spierpijnen zijn niet van de lucht. Er wordt stevig gespoten met een spuitbus met koude lucht, denk ik. Het valt ook niet mee. De kinderen zijn toch vaak te ongetraind. Ook met MijnMaatje gaat het toch niet zo geweldig. Hij heeft niet het volle pond steeds genomen van de magnesium en als het goed gaat schieten de oefeningen er ook bij in. Maar ook denk ik te snel lopen op een vlakke ondergrond telt mogelijk zijn tol. Maar we kunnen morgen rustig aan doen. “Een dagje om weer terug te keren naar het gewone leven, dat hierna nooit meer gewoon is. “De spreuk van Ricky Rieter, dat staat op het kaartje in we kregen in het pelgrimsbureau. De Duitse vrouwen komen terug met een fles wijn. Ik bedenk dat we nog een stuk worst in onze tas hebben. We drinken samen op de trappen van het Seminario een glas. Genieten van het prachtige uitzicht over Santiago. Zo om elf uur nog in het t shirt. Weer een speciale ervaring, 

De eenendertigste dag van Melide naar Pedrouza

20 km en 30000 stappen 

Wat een fijne nacht hebben we in de tent bij Casa Familia gehad. Op mijn Fittbit lees ik dat ik wel 8.30 uur heb geslapen. Dat is een unicum, zeker voor iemand die jaren bijna niet heeft geslapen. Het was lekker fris in de tent. Gisteravond waaide het flink, maar het bed was goed. We lagen er rond half tien in. Om 2 uur werd ik wakker. Ik moest naar de wc. Ik zag dat de hemel onbewolkt was en vol sterren. Een mooi gezicht en ik zat even een poosje op het houten stoepje van de tent om ervan te genieten. Wat een stilte! Heel anders dan hier op het terras waar ik tussen luidruchtige Australiërs zit die een vreselijk kabaal maken.  Ik ga na 10 minuten terug naar het warme bed en val weer in slaap tot 7 uur. Wat een nacht!

Bij het ontbijt ontmoeten we de medepelgrim Thomas weer. Hij wil graag een foto van ons maken voor zijn blog. MijnMaatje vraagt naar zijn Facebook. Dat heeft hij niet, want hij heeft een Syrische vrouw en met z’n facebook komt hij Israël niet in. Wat een wereld. Daar worden we natuurlijk nooit mee geconfronteerd. We zitten wel een uur aan het ontbijt. Genoeg om over te praten, home scholing, kinderen, onderwijs. Pas om kwart voor negen zijn we onderweg. 

In tegenstelling tot gisteren is het erg rustig. Er zijn wel pelgrims maar niet zoveel als gisteren. Toen leek het wel de vierdaagse. Zeker nu voor Santiago kun je ook uitrekenen waar iedereen loopt. De etappes zijn 25 / 20 km. Dan zijn Pedrouza en Arzua stopplaatsen. Geen wonder dat we gisteren een opstopping aantroffen. Als iedereen tussen half acht en half negen begint, dan komen ze 5 tot 6 uur later ook redelijk tegelijk aan. Vandaag gaan wij naar Arzua en doen dan een km of 13 met de bus tot Pedrouza. Het weer is goed en wel lopen stevig. Rond 13.30 uur zijn we in Arzua. We kopen brood en kaas en bij de bushalte peuzelen we het verse broodje op. De bus zou om 14.20 uur komen. We begonnen voorzichtig al na te denken over alternatieven, toen de bus een kwartier te laat toch nog kwam. We rijden redelijk langs de route en zien medepelgrims van de Camino Primitivo lopen.in Pedrouza is het druk. Vreselijke druk. Er komen hier 3 routes bij elkaar en is eigenlijk de laatste etappe voor Santiago. Maar zo druk als nu hebben we nog nooit mee gemaakt. Maar wat opvalt is ook de mensen met problemen. Onvoorstelbaar veel mensen kreupelen of hebben een schoen en een slipper aan. Je ziet allemaal knieën in braises of ingetapet. Dan is het enkele blaartje van mij pine nuts. 

Inmiddels schrijf ik verder in de cocina van de herberg. Er is een groep Zuid Korianen. Erg Katholiek. Ze hielden een mis in de slaapzaal. En voor het eten staan ze op van hun stoel en staan te bidden. Dat hebben we wel gemist op de Camino Primitivo. MijnMaatje zit met open mond rond te kijken. Af en toe tikt ik even tegen zijn kin, dat hij z’n  mond dicht doet. Twee Franse dames op leeftijd staan ook bij onze tafel. “Une spectacle! Enorme!” Ik denk dat ze zeker 10 kilo hamlappen hebben. En zeker ook wel 4 cm dik. De lappen gaan eerst in de magnetron en worden dan gebakken. Ze gaan regelmatig terug, omdat het nog niet gaar is. Nu zijn ze wel met een enorme groep. Ik tel er zo wel 18. Maar het is gigantisch. De mannen beginnen met eten en een vrouw kookt. Ladingen groente, uien, augurken, mosselen, garnalen en noem maar op gaan erdoor heen. De keuken van de herberg is totaal ongeschikt voor met twee koekenpannen van een doorsnee van 15 cm. Het is gigantisch chaos. Een berg eten, een berg afval. Een kabaal, er zijn 5 borden voor 18 mensen, een stapel plastic bekers van de Ikea. Ik snap dat herbergen de keuken dicht doen. Hier mag morgen wel een schoonmaak bedrijf komen om alles schoon te maken. Tussen de bedrijven door kookt een Italiaanse jongen een pan spagettie saus met 1,5 kilo gehakt en 3 potten saus en een fles rode wijn. Zitten wij als Nederlanders met 3 blaadjes sla en een blik kikkerwten en een tortilla barvas uit de magnetron. Een Grieks Yoghurtje toe. MijnMaatje zegt”Dan maken wij ons druk over elke plastic zak die we krijgen in de winkel hier en eten we bijna geen vlees. De hoeveelheid die we hier zien, kunnen we een half jaar van eten. Hoe krijg je wereldbreed duurzaamheid tussen de oren van mensen.” Dezelfde hoeveelheden verdwijnen ook weer in de afvalbak. Een van de Koreaanse dames is toch wat anders dan degene die kookt. Ze haalt de herbergier erbij en vraagt om extr afvalzakken. Haalt stukken vlees weer van de borden en doet ze terug in de pan. Er is zeker de helft van hun voorraad over. Dit kun je toch niet de hele dag meenemen in je rugzak. Nu heb ik ook wel Korianen op de ochtend dit zien eten. Dan maken ze om 5 uur weer zo’n portie. Ik ben benieuwd hoe dat zal gaan. Nou komt het morgen wel vroeg uit, want we willen vroeg aan de wandel, zodat we ook vroeg in Santiago zijn. Ze hebben we een eigen slaapgedeelte. Dus als ze vroeg opstaan heeft niet iedereen er last van. 

Elke fase van de Camino heeft zijn eigen sfeer. In het begin is iedereen ontwennig en kent m’n elkaar niet. Na vier weken is dit anders. MijnMaatje  heeft inmiddels verschillende mensen op Facebook. We kunnen elkaar volgen en zien dus waar iedereen is. Morgen komen de meeste van onze groep aan in Santiago en sommige zondag. Omdat we nu lang gelopen hebben, hebben we elkaar ook goed leren kennen. Dat is leuk, maar geeft net als hier in deze herberg ook veel kabaal.

Morgen dus de laatste dag alweer. We hebben het vandaag gehad over welke voornemens we nu hebben. Erg grappig, want MijnMaatje zegt dat hij niet aan nieuwe voornemens doet. Vorig jaar heeft MijnMaatje besloten om te stopppen met televisie kijken. Dat heeft hij dus een jaar volgehouden. Hoe zo geen voornemens? We zien er nog niet uit. Ik wil wel gaan hardlopen. In de winter hebben we de sportschool wel. Maar zomers zwem ik graag. Maar het zwembad is niet altijd open. Dus toch maar hardlopen?

De dertigste dag van Freiara naar Melide

26 km en 37.000 stappen

Het is 17 mei en dat is een bijzondere datum. We hebben precies 38 jaar geleden verkering gekregen. Wat een lange tijd, maar ook bedenken we hoe snel de tijd voorbij gaat. Nog eens 38 jaar, dan zijn we 93 bij leven en welzijn. Deze hoogtij dagen bepalen je ook gelijk bij het hier en nu. Het is een verhaal van ‘  droom je leven of leef je droom”.Leven we genoeg naar hoe we zouden willen leven? Het later van “ misschien later als we stoppen met werken” kan er ook niet meer zijn. Heel bewust probeer ik te genieten van deze bijzondere dag. Samen lopen op deze prachtige mooie zonnige morgen. In het schitterende Galiciësche landschap, bergen met paarse heide en gele brem, groene weiden, boerderijen, kleine landweggetjes. Het einde van de Camino komt hoe dan ook inzicht. Na deze dag nog 2 dagen. En op wat kleine stukjes rond de steden hebben we alles gelopen. En nog meer dan we hadden gepland. We lopen, bij leven en welzijn, helemaal tot aan Santiago. 800 km lang....

Vandaag gaan we naar Casa Familia. Een familie woont daar met hun 5 kinderen. Het is een bijzonder verhaal hoe we hun hebben leren kennen. Via mijn rekenblog kwam ik bij homescholingonderwijs terecht. Daar las ik het verhaal van hun zoektocht naar een ander leven. Hun droom om meer in de natuur te leven met hun kinderen. Ik volgde hun blog en las hoe ze in Spanje neerstreken. Toen verloor ik ze uit het oog. Vervolgens troffen we vorige de vrouw terwijl we koffie dronken bij het pelgrimsbureau in Santiago. We kwamen net aan van de Camino Portuges.  Ze liet er kaartjes achter van hun Casa. In november troffen we ze weer op het Dankjewelkom van L’ Esprite du Chemin”.

Vanuit de herberg van Freiara is het naar Melide ongeveer 20 km en dan 6 km terug, de Camino Frances op. Rond een uur of 12 kwamen we in Melide aan. Je loopt er heel rustig tot aan de hoofdstraat. En dan als een .... ik weet eigenlijk niet wat, beland je ineens in het circus van de Camino Frances. Wat een immense drukte. Honderden  pelgrims. Waar moeten deze mensen slapen, passen we allemaal we in de kathedraal? Niet te geloven. Misschien als je erin loopt, dat je niet zo veel idee hebt van de drukte. Maar als je tegenin loopt, zie je pas hoeveel pelgrims dit zijn. Het is echt ongelofelijk. En heel veel met een klein rugzakje. Dat betekent dat de koffie of grote rugzak wordt na gestuurd. Busladingen Amerikaanse vrouwen bijvoorbeeld.

We krijgen veel commentaar om dat we tegen de stroom in gaan. Maar op een gegeven moment zegt MijnMaatje maar dat we naar Sant Jean du Porte lopen. Dan knikt iedereen bewonderend. We are going back to home...

Rond 14.30 uur belanden we in Casa Familia. Het ligt prachtig op een berg en het kijkt uit over bergen. De mensen en hun kinderen zijn hartelijke en gastvrij. We mogen kiezen, een kamer in huis of in een tent. We kiezen voor de tent. En zo brengen we een heerlijke lange middag door in zon(en veel wind). We genieten van het weer, elkaar, de gastvrijheid. Het eten samen is gezellig. De spreuk van Diaan kont weer goed van pas. “Spot niet met de droom van een ander. “ ik denk dat de familie hun droom hier na leeft. Elke dag met je kinderen samen. Ze opvoeden zoals jij vindt dat dat goed is. In eenvoud. Ze leven van de pelgrims en andere bezoekers. Mooi om te zien hoe ze samen leven. Niet iedereen zal deze levenswijze aan kunnen. Maar ik heb respect voor mensen die hun droom willen leven. Wat niet altijd wil zeggen dat het een droomleven is.

De kinderen zijn vriendelijk en heel belangstellend. Een van de dochters maakt een Dit ben ik boekje. Dit zal ik meenemen en vragen of de kinderen op school  dit willen invullen.

We starten de maaltijd door te benoemen waar we dankbaar voor zijn. De kinderen praten al een mooi woordje Engels mee. Dat is ook nodig, want Thomas de andere pelgrim komt uit Tsjechië. Hij loopt terug naar Burgos en dan naar Bilbao. Hij wordt vader in december. Hij maakt een website over de Camino in het Tsjechië’s en wil ons graag interviewen. Alles is prima.

Terwijl ik dit blog type ligt MijnMaatje al in bed. Zijn zonnebril werkt zo goed, dat hij nu pas merkt dat hij hem op heeft. Of ik hem de andere bril wil geven. Hij wil niet weer uit het bed komen. In Lugo was ik ook laat. Toen heb ik mijn bril inmijn toilettas gelegd. De volgende dag wil ik onderweg mijn bril pakken en is mijn brillendoos zoek. Ik zak bijna door de grond.... waar heb ik mijn bril gelaten. We halen alles uit de rugzak en vinden de brillendoos met brillen.... in de toilettas. Je kunt wel eenvoudig leven op de Camino maar zonder bril is dit wel te eenvoudig. 

De WiFi is te beperkt. Dus morgen weer meer foto’s. 

De negentwintigste dag van Lugo naar Freiaria

26 km en 36.000 stappen en toch nog zo’n 600 klimmen

Een heerlijk nachtje in de herberg municipal. En zo bijzonder, bijna geen snurkers en iedereen sliep tot 6.45 uur. Dat is al een goed begin van de dag. In de Spartaanse keuken maakten we ons ontbijt en een laatste kop koffie. Ons koffiebusje is op. We hebben een extra yoghurtje voor onderweg. Gisteren heb ik niet zelf kunnen koken en er is dus geen restje pasta. Gewapend met de yoghurt met havermout en de twee stokbroden gaan we op weg. Er is deze dag niets volgens het boekje. Dat klopte niet helemaal.  In een aftands barretje, serveerde een hele oude man nog een kopje koffie en er was een warme tortilla braves. Ik begin het te leren. Een tortilla bravas is met aardappels en ei en is een soort pannenkoek van 3 a 4 centimeter dik. Tortilla Franchise zijn roereieren met kaas en tomaat. Het verschil werd me uit de doeken gedaan door een Spaanse jongen die 1 jaar in Duitsland heeft gestudeerd en dus redelijk Duits kan. 

Het gaat prima met voeten en benen. We hebben nog nooit zo’n lange dag gemaakt als gisteren. 32 km met rugzak. En nog flink heen en weer gelopen in de stad. Ik zag nog hele leuke tasjes gemaakt van oude spijkerbroeken. MijnMaatje had geen tijd en zin om het te bekijken, dus het moest heel snel. Ik zag ook een prachtige winkel met kruiden, bonen en granen. Jammer, we kunnen niets meenemen, maar wat mooi om te zien. Maar ook zo leerzaam alle Spaanse namen. Ik koop 100 gram vijgen en deze peuzelen we vandaag onderweg op. 

De route is eest een heel stuk langs de weg. Dat is niet zo leuk. Het is bewolkt en we lopen zo de km weg. Rond 12 uur zijn San Roman en we eten het yoghurtje en een halve stokbrood. 

Het is heel rustig onderweg. Geen pelgrim te bekennen. We komen langs een boerderij. De boerin wil ons graag kaas verkopen. Maar we kinnen dat niet goed houden. Zonde van de dure kaas. We geven haar voor het stuk dat we mochten proeven beschaamd een euro.  Van de boerin krijgen we een gulle lach. Het geeft wel te denken dat je zo blij bent met 1 euro.

We hebben het samen over de spreuk vandaag van Diaan.” Soms moet je veranderen om je zelf te blijven! “ Bij de eerste oog opslag lijkt de spreuk een beetje wonderlijk: veranderen om je zelf te blijven. In de luisterboeken die op mijn iPhone staan, hoor je steeds,” Blijf dicht bij je zelf!” Bij de Big Five van gisteren over de persoonlijkheidskenmerken las ik dat je je wel veranderen kan, opschuiven als het ware in je persoonlijkheidskenmerken. Maar echt veranderen kan iemand niet. Het blijkt toch dat nature boven nutere gaat. Ik denk ook dat scherpe kanten van een persoonlijkheid minder kunnen worden.   Als ik bedenk hoe we vroeger in het begin van ons trouwen kampeerden en wat we nu doen. Dat had ik toen nog niet kunnen bedenken. Ik nam bij wijze van spreken de aardappels nog mee. Ik weet nog dat we in Oostenrijk ooit een stel naast ons kregen die op fietsvakantie waren. Het leek me vreselijk, wat een vakantie Nu weet ik dat dit ook iets van organiseren is en weten hoe je dit aanpakt. Dat je steeds handiger wordt in het bedenken van manieren waarop het slim kan. Nu is dit maar een voorbeeld. We komen tot de conclusie dat je soms moet veranderen, omdat je anders te ver van je zelf af komt te staan. Soms worden dingen van je gevraagd waarvan je weet dat ze ethisch niet goed zijn. Je kunt het soms niet oplossen in je organisatie en dat betekent dat je moet veranderen van baan of zo, zodat je toch kunt doen wat het best bij je past. Dan past de spreuk. 

In het luisterboek gaat het om een man die in Marokko 4 jaar in een gevangenis heeft gezeten, op verdenking van drugshandel. Hij is al die jaren bij zichzelf gebleven. Hoe moeilijk de omstandigheden ook waren. Dat is ook niet voor iedereen weg geleegd. 400 brieven van mijn moeder, hete het boek geloof ik. Ik kan het niet nakijken, maar indrukwekkend.

Rond drie uur komen we eindelijk op plaats van bestemming. Het ging niet zo soepeltjes als gisteren. Niet dat we problemen hebben, maar mijn benen zijn gewoon zwaar. Ik zie nog net op een bord dat de herberg, waar we naar toe willen gesloten is. Toch handig dat je weet dat cerrada gesloten betekent. Deze herberg was nog 800 meter. We gaan dan maar de herberg waar we voorstaan. Maar deze verzorgt een gezamenlijk maaltijd met paella. En omdat ik nooit zeker weet of er wel of niet mosselen door heen zit, durf ik deze in Spanje niet te eten. Ik word er erg ziek van. Daar moet ik nu niet aan denken. Het blijkt dat ze ook wel iets anders kunnen maken, dus we besluiten om hier maar te blijven. De volgende herberg is geen optie. Er is hier niets. Geen winkel, geen bakker... we kunnen niets koken. Je bent dan wel een beetje overgeleverd aan de herbergier. Die vraagt dan ook rustig bedragen, die we de hele Camino nog niet eerder hebben betaald. Maar het is niet anders. 

Er is alleen nog een drie persoons kamer. Het zij zo. We krijgen nog een medeslaper. Allemaal prima. De herberg is een oude kippenschuur. . Prachtig verbouwt overigens. Pelgrims zijn vast lucratiever dan kippen.. De kamers en de douches zijn prima. Maar door het uitbaterige gevoel zit je toch niet zo leuk. De zon schijnt en we zitten een poos in de zon. Heerlijk de warmte op je huid. Morgen willen we naar Casa Familia. Dat betekent 20 km tot Melide en dan nog 5 km terug op de Camino Frances. Het is prima. Bij toeval troffen we deze familie vorige jaar op het Pelgrimsbureau. Ze hebben een familie huis en stellen deze open voor iedereen die maar wil. We willen graag een kijkje nemen. 

We moeten wel mee eten, want er is geen winkel open. Er is een of andere feestdag. We moeten bij het ontbijt maar goed bunkeren, zodat de we 20 km naar Melide kunnen overbruggen. Dan is er wel een bar of zo. Het eten is pas om 7.45 uur. Dan duurt de middag ook wel uren. We besluiten nog even een ommetje te maken in het dorp. Het blijkt een straat te zijn. Maar de bar is open en heeft veel beter internet als in de herberg. Ik schrijf gauw mijn blog af. Kan ik hem nog even posten. 

De achtenentwintigste dag van O Cadavo naar Lugo

32 km en 46000 stappen

De achtentwintigste dag alweer en de 27ste dag dat ik loop. Nog 4 te gaan en we lopen dat helemaal tot aan Santiago. Daar was ik niet vanuit gegaan. Ik had gedacht dat we twee etappes met de bus zouden moeten  doen, maar het gaat heel voorspoedig.

Na regen komt zonneschijn en dat was ook zo. We wilden om 7 uur vertrekken omdat we een tocht van 30 km voor de boeg hadden, maar dat is niet gelukt. We waren niet eerder wakker. De slaapkamer hadden we voor ons alleen, dus niet gestoord door enig gesnurk hebben we een lange nacht gemaakt. Maar betekent dat we pas om tien voor acht buiten de herberg staan. Ik ontdekte vanmorgen nog twee kleine, maar hinderlijke blaartjes. Daar heb ik ook nog een draad door getrokken. Maar het ging vandaag super. Dat is me wel wat waard! Als je bij elke stap die je zet wat voelt is ook vervelend. De omgeving is prachtig. Dat kan ik nu zeggen, want we ik zie nu tenminste iets. Na drie dagen mist en nevel is dit een verademing. De dag begon goed, want we zagen vanuit de slaapzaal de zon over de bergen komen. Prachtig, maar toen we buiten stonden, waren de bergen al weer gehuld in nevel. Maar na een uurtje trok het open en een blauwe hemel werd zichtbaar. Het was fris, dus we konden even flink door tokkelen en zo hadden we om 10 uur ook al 10 km gemaakt. Dat schiet ten minste op. 

In deze herberg was de WiFi redelijk, dus ik kon een nieuw luisterboek downloaden. “Zonder stress”  van Davidji. Een mooie titel voor op de Camino, waar de enige stress gaat over of er een slaapplaats beschikbaar is. Was het echte leven maar zo eenvoudig. Het hoofdstuk dat ik nu luister, gaat over de Big Five. Een indeling van persoonlijkheidskenmerken van mensen. Het is toch wel bijzonder dat we graag mensen willen indelen. Maar goed, De Big Five onderscheidt 5 grote thema’s die min of meer iets zeggen over hoe mensen in elkaar zitten. Het gaat om openheid, emotionele onbekommerdheid, onbaatzuchtigheid, extravertheid en gewetensvolheid. Toen ik het even na zocht op internet, zag ik ook een testje. Ik kon het niet laten om deze te doen. Ik laat de score door de lezers maar raden. Een aantal van deze kenmerken bepalen of je gauw last hebt van stress of niet. En natuurlijk zijn er meerdere vormen van stress. Je hebt goede stress, bv voor een wedstrijd of een spreekbeurt. Dat is juist goed, even goed alert zijn. Lang aanhoudende stress is verkeerde stress. Dat gaat mensen op de duur verlammen. Om een Camino goed te kunnen volhouden, moet je denk ik ook wel stress bestendig zijn. Het is te kort  door de bocht om te zeggen, dat de slaapplek de enige stress factor is. Drie dagen slecht weer en alles nat, geeft ook stress. Door ervaring weten we inmiddels dat wandelen lang zo erg dan niet is als fietsen. Er is altijd wel een slaapplek en de volgende morgen zijn de spullen bijna altijd wel droog. Dat is met fietsen nog anders. In een zeiknatte tent valt het niet mee. Maar als de zon weer schijnt. dan is alles zo weer droog en je wast een keer en het leed is weer geleden. Maar het is wel een heavy gebeuren. Wil je alles schoon en geregeld hebben, dan is de Camino geen goede plek. Op zaterdagmiddag geen winkels open, dus geen boodschappen. En natuurlijk in een dorp, waar ook geen bar is. Maar hoe erg is het? Dan nog maar een oud stukje brood, want toch nog ergens in de rugzak zit. Of toevallig net nog in de herberg ligt. Blaren? Lastig, maar het is niet anders. Leren om om te gaan met stress, leer je zo wel.

Ik moest hier aan denken toen ik de spreuken van vandaag en gisteren van Diaan kreeg. Ook dit heeft zo met de persoonlijkheidskenmerken te maken. 

“Beoordeel je succes in verhouding tot datgene wat je ervoor moet geven! “ en “Er worden meer mensen door oefening flink dan door aanleg!”. 

Als het gaat om succesvol uitlopen van zo’n tocht gaat het natuurlijk om een stukje doorzetten. Je kunt na 3 dagen regen de t@xi pakken of doorgaan. Dat heb je in de hand en kun jezelf iets aan doen. Maar er zijn ook factoren die je niet in de hand hebt. Blaren, val partijen, ziek worden, zoals Liander. Geef je dan op of ziek je 1 a 2 dagen uit? Er zijn ook mensen die met zulke pijnlijke benen lopen en toch doorzetten en hun knieën verprutsen. Tot hoever ga je? 

Maar ook de andere spreuk is zo waar. Als je eenmaal loopt, kin je ook niet anders. Door het ritme van de dagen word je ook gedwongen tot doorgaan. Het ervaren dat je het kunt door gewoon door te zetten is ook een les. Toen ik twee jaar geleden begon aan de sportschool kon ik geen enkele oefening. Nu kan ik alles gewoon, planken en opdrukken. De les is dat oefenen en doorzetten loont.

Onderweg lopen we Norbert achter op. We praten over van alles en nog wat en zo komen we rond 15. 00 uur Lugo binnen. Norbert blijft hier een dag en gaat in eens hotel. We gaan in het park eerst eten. Dan nemen we nog ergens een kopje koffie op een terras in de zon. Ik heb dan al 30 km op de teller staan. We lopen langs de kerk en gaan naar binnen. Ik lopen in de armen van de koster die een rondleiding geeft waar ik niet onderuit kan komen. En krijg een stempel als toegift. Van de weeromstuit ben ik MijnMaatje kwijt. Ik app om hem te vinden. Dan gaan we richting de herberg. Ik wil er graag een met keuken.maar de herberg heeft geen keuken. Helaas is deze ook nog 13 euro. We besluiten naar de municipal te gaan. Is ook geen keuken, maar deze is samen 12 euro. Dan gaan we wel ergens eten. Er blijkt geen menu meer te zijn. We zien er even flauw van. 32 km gelopen en geen menu meer. Dit is de grote stad, daar is meer te doen dan pelgrims eten te geven. Er is nog wel een plate met beuy. Iets met rundvlees.en zo zie je maar weer, he5 komt altijd goed. Ik kon het portie namenlijk niet eens op.

We krijgen toch nog stress, de herberg sluit om 22.00 uur. Ik moeten stoppen met de blog. We moeten haasten, want anders is de deur van de herberg dicht en hebben we echt een probleem.